Strona:PL X de Montépin Marta (1898).djvu/418

 — Drogi panie Savanne — rzekł doń — czytałem w Portsmouth w gazecie francuskiej o nowej zbrodni, spełnionej u pana w parku Saint-Maur. Biedna Weronika i jej wnuczka porwane zostały z pańskiego domu... Czy to wszystko prawda?
 — Niestety.
 — Czy przynajmniej wykryto jakie poszlaki przeciw złoczyńcom?
 — Nie...
 Oznajmienie o podaniu śniadania, przerwało rozmowę.
 Potrawy były wytworne, wino jaknajlepsze, biesiada odbywała się bardzo wesoło.
 Robert rozmawiał z werwą i ochoczo, jak człowiek, którego myśli wolne są od wszelkich trosk.
 Daniel liczył biesiadników.
 Wszyscy ci, którzy, znajdowali się u niego przed dwoma tygodniami, byli i tutaj! Wszyscy!
 Około godziny trzeciej, po kawie, zapalono cygara, wstano od stołu i goście Roberta rozproszyli się po krętych alejach i pod rozłożystemi drzewami ogrodu.
 Bratobójca, zbliżywszy się do Klaudyusza Grivot, zamienił z nim szybko te kilka wyrazów:
 — Czy wiesz o wszystkiem?
 — Tak...
 — Weronika i Marta...
 — Poszły na lepszy świat, dla otrzymania nagrody za cnoty...
 — Możemy więc teraz spać spokojnie.
 Rozeszli się.