Strona:PL X de Montépin Marta (1898).djvu/419

 Filip ani na chwilę nie tracił z oczu ojczyma.
 Zdaleka, między drzewami, widział krótką jego rozmowę z majstrem.
 — Dość mi powiedzieć słowo — pomyślała — sąd schwyta za kołnierz tych dwóch nędzników!.. Cierpliwości!.. Trzeba unikać skandalu... przez wzgląd na matkę...
 Wybiła godzina czwarta.
 Daniel Savanne, pogrążony w głębokich rozmyślaniach, skierował się mimowiednie do bramy willi.
 Wtem ocknął się, usłyszawszy przy sobie czyjś głos.
 — Panie Savanne — mówił do niego ogrodnik pani Verniere — szedłem właśnie, ażeby panu oznajmić, że u mnie w izdebce jakiś pan pragnie się z panem sędzią natychmiast widzieć.
 — Czy powiedział swe nazwisko?
 — Tak, panie... nazywa się Berthout.
 Daniel drgnął.
 Berthout w willi Verniere.
 Po co tu przyszedł? Co się stało tak nagłego?
 Udał się niezwłocznie do mieszkania ogrodnika.
 Na jego widok, policyant wyszedł na próg i odezwał się półgłosem:
 — Wyjdźmy ztąd... Zaraz panu sędziemu opowiem wszystko.
 Sędzia śledczy otworzył furtkę przy bramie i wyszedł z policyantem.
 — Teraz — rzekł doń — mów pan prędko.
 — Wracam od następcy Dutaca, antykwaryusza...