Strona:PL X de Montépin Marta (1898).djvu/427

 — Droga pani Verniere — odpowiedział sędzia — mam z panią pomówić o rzeczy bardzo drażliwej i obawiałbym się niedyskretnych uszu.
 Żona Roberta spojrzała na pana Savanne niespokojnie.
 — Pan mnie przestrasza.
 — Niech się pani nie lęka, ale gdzie moglibyśmy mówić tak, ażeby nas nikt nie słyszał?
 — Pójdźmy do gabinetu męża.
 Po chwili weszli do gabinetu, który oświetlała lampa, stojąca na biurku.
 — Cóż pan chce mi powiedzieć?
 — Wszak mąż pani pierwszy nazywał się Henryk de Nayle?
 — Tak — odrzekła Aurelia, a owładnęło nią nagle przeczucie nieszczęścia.
 Daniel ciągnął dalej:
 — Wszak pieczątka, której używał do pieczętowania listów nosiła dwie cyfry?
 — Tak mi się zdaje.
 — Niech pani sobie przypomni... Czy na tej pieczątce nie były wyryte: H. N.?..
 Pani Verniere była coraz niespokojniejszą.
 — Nie pamiętam... — rzekła.
 Pan Savanne, wyjąwszy z kieszeni kamizelki kopię breloka, pokazał go raptownie Aurelii i zapytał:
 — Wszak pani powinna pamiętać klejnocik, który do niego należał?
 Rzeczywiście, od pierwszego spojrzenia matka Filipa poznała przedmiot, który jej pokazał sędzia śledczy.