Strona:PL X de Montépin Marta (1898).djvu/429

 Trzeba tego było uniknąć za jaką bądź cenę.
 Aurelia, podtrzymywana miłością macierzyńską, powściągnęła przestrach i z odzyskanym nagle spokojem odparła:
 — Ja nigdy nie widziałam tego breloka u hrabiego Henryka de Nayle, zapewne należał do niego przed naszem małżeństwem, lecz albo się go pozbył, albo mu go skradziono, i gdybym go kiedy widziała, niezawodnie byłabym go poznała...
 I dodała, zwracając brelok sędziemu.
 — Zatem, kochany panie Savanne, trzeba poszukać innego śladu.
 — Udam się do tego, który mi go skradł...
 Aurelia znów drgnęła.
 — Skradł? — powtórzyła?..
 — Tak, skradł oryginał, bo to jest tylko kopia... Ona mi była potrzebną... Oryginał skradziono mi z szuflady biurka.
 — I kogóż pan o to oskarżasz?
 — Kogo logika oskarża odparł Daniel, powstając. Wybaczy mi, droga pani, że ją zaniepokoiłem... Czy mogę panią odprowadzić do salonu?..
 — Nie. Mam jeszcze wydać różne rozkazy... przyjdę za kilka chwil...
 Daniel odszedł, mówiąc do siebie:
 — Ona skłamała!
 Pani Verniere, pozostawszy sama, padła na krzesło. W głowie się jej mąciło, bliską była obłędu.
 Ale zapanowała nad sobą, wstała, z oczyma błyszczącemi od gniewu, i zadzwoniła.