Strona:PL X de Montépin Marta (1898).djvu/432

 — W ręku niewidomej, dziś nieżyjącej! — zawołał, wzruszając ramionami. Co to za bajka?
 — Niestety, to nie bajka! Prawdą jest najzupełniejszą, że Weronika Sollier, walcząc z mordercą twego brata, wyrwała mu ten brelok. I czy wiesz, jaki ztąd można wyciągnąć wniosek?
 — Nie!
 — Że jesteś mordercą, którego napróżno szukają od pół roku? Czy pan wreszcie rozumiesz?
 — Rozumiem, że to czyste szaleństwo — powtórzył Robert z akcentem tryumfu — i mogę tego dowieść.
 — A to jak?
 — O! w sposób najprostszy...
 — Czekam.
 Robert wyjął z kieszeni pęk kluczy, otworzył szutladę biurka, wydobył pieczątkę i podał żonie, dodając:
 — Widzisz więc, że, jeżeli przestałem nosić ten brelok, to przynajmniej nie rozstawałem się z nim...
 — A złodzieju!.. złodzieju i morderco! — zawołała pani Verniere, przestając panować nad sobą.
 — Pani... pani... strzeż się! — rzekł nędznik, głosem głuchym i świszczącym, zbliżając się w postawie groźnej do nieszczęśliwej kobiety.
 Pomimo jednak tej postawy, pomimo wściekłości, błyszczącej w oczach tego człowieka, którego uznawała za gotowego na wszystko, Aurelia ciągnęła dalej:
 — Ta pieczątka stanowiła dowód, gubiący ciebie!.. Ukradłeś ją w parku Saint-Maur, tego dnia, kiedy znalazłeś się sam w gabinecie pana Savanne, pod pozorem napisania listu! Weronika Sollier i jej wnuczka były