Strona:PL X de Montépin Marta (1898).djvu/436

Roberta słyszeliście, jak przed chwilą przyznał się mej matce do zbrodni — mordercą Ryszarda Verniere jest on!
 Zbrodniarz, odzyskując nieco siły, miał odwagą wykrzyknąć:
 — Kłamstwo!
 — Nie, to prawda — odparła Weronika. — Ja z panem walczyłam w nocy pożaru w chwili, gdy brat pański, zabity przez pana, padł zbroczony krwią u nóg pańskich... Ja z pana zerwałam ten klejnot, który tak już pana oskarża!
 Potem, zwracając się do Aliny drżącej, mówiła dalej:
 — Ten człowiek, ten nędznik, zabił ojca pani! On podpalił fabrykę, on panią zrujnował!.. Ja żądam sprawiedliwości i zemsty.
 — On... On... bratobójca! — wyjąkała Alina oszołomiona.
 — Bratobójca, złodziej i podpalacz! — krzyknął Magloire — a! łotr!
 — A ten bratobójca jest jeszcze i szpiegiem wyrzekł Filip. — O! nie znacie jeszcze zupełnie nędznika. Wykonał i sprzedał Francyi skuteczne uzbrojenia, a gdy dostał pieniądze, gdy go nagrodzono i w sposób honorowy za jego rzekomy patryotyzm, wiecie, co zrobił? sprzedał i wydał te same plany, te same modele Niemcom i wziął za to pieniądze.
 Okrzyk zgrozy wydarł się z ust wszystkich.
 Filip ciągnął dalej z wzmagającym się gniewem.