Strona:PL X de Montépin Marta (1898).djvu/439

 Ci, do których się zwracała, odwrócili głowy.
 Aurelia powstała, drżąca, i podeszła do męża.
 — Ponieważ nie możesz się spodziewać przebaczenia, zabij się więc — wyrzekła.
 Magloire dodał, grożąc:
 — Jeżeli się nie zabijesz, bandyto, ja mam tylko jednę rękę, ale i ona ciebie udusi!
 Obłok krwawy przesłonił oczy Roberta.
 Wyciągnął rękę do Filipa.
 — Dawaj! — wyrzekł głucho.
 I pochwycił rewolwer, cofnął się o krok, wziął na cel pasierba, nacisnął cyngiel, strzelił, potem zwrócił broń ku sobie, roztrzaskał sobie głowę i runął na dywan.
 Dwa strzały nastąpiły tak prędko po sobie, że jakby tworzyły jeden.
 Filip stał.
 Kula, która go miała zabić, na dwa palce przeleciała od czoła i strzaskała lustro przy ścianie.
 Kobiety krzyknęły z przerażenia i padły na kolana.
 Pani Verniere straciła przytomność.
 — Sprawiedliwości stało się zadość! — wyrzekła Weronika tryumfująco.
 Marta drżąca ujęła babkę za rękę.
 — Umarł, babciu — szepnęła jej do ucha. — Niech mu Bóg przebaczy... Pomódlmy się za niego...
 W tejże chwili kilku gości weszło do gabinetu, zwabieni odgłosem strzałów.
 Filip zapanował nad sobą.
 Młodzieniec z twarzą zmienioną pod wpływem wzruszenia, do zrozumienia łatwego, podszedł do ciekawych.