Strona:PL X de Montépin Marta (1898).djvu/66

 Robert oczekiwał jego odpowiedzi z głębokim niepokojem.
 Ociemniała zrozumiała milczenie Daniela i odgadła jego wahanie.
 Upadła na kolana.
 — Nie odmawiaj mi pan! — wyjąkała ze łzami, wyciągając błagalnie ręce.
 Sędzia wzruszony bardzo, zapomniał na chwilę o formalnościach.
 Biedna kobieta błagająca była tak nieszczęśliwa!
 Dlaczego jej wydzierać ostatnią nadzieję, uzasadnioną lub daremną, która ją jednak podtrzymywała?
 — Może źle czynię, że ustępuję, ale się zgadzam — wyrzekł nagle, podnosząc niewidomą. — Czyń pani co ci tak leży na sercu.
 — Więc ta pieczątka?
 — Masz ją pani.
 I włożył jej brelok do ręki.
 — O! dziękuję panu, dziękuję!
 Robert powiódł chustką po czole, zroszonem od potu.
 Pan Savanne podchwycił:
 — Ale daję pani na to tylko trzy dni. Słyszysz pani, ani jednego dnia więcej. Za trzy dni musisz mi pani odnieść ten brelok.
 — Za trzy dni odniosę go panu, przysięgam! — odparła Weronika, kładąc znów cacko do kieszeni sukni.
 — Teraz, panowie — rzekł Daniel, zwracając się do osób, znajdujących się w jego gabinecie — poproszę, abyście mnie zostawili samego z panią Sollier, ażebym mógł ją wysłuchać, jak pragnie.