Strona:PL X de Montépin Marta (1898).djvu/67

 Weronika otworzyła usta, chcąc powiedzieć, że chce odłożyć rozmowę na później.
 Robert wstał i miał się oddalić z Klaudyuszem i Prieurem, za którym szedł i sekretarz sędziego na znak swego zwierzchnika, gdy drzwi od gabinetu otworzyły się nagle, i ukazał się Henryk Savanne, chwiejący się z twarzą zmienioną.
 Na widok jego wszyscy się ździwili.
 Daniel szybko podszedł do synowca.
 — Henryku, dziecko moje — zapytał go niespokojnie — co tobie jest? Co się stało?
 Henryk, nie będąc w stanie wymówić ani słowa, z gardłem ściśnionem, z oddechem przyśpieszonym, podał stryjowi zmiętą depeszę, którą trzymał w ręce, i osunął się na krzesło.
 Daniel pochwycił depeszę, przekonany z góry, że jest zwiastunem nieszczęścia.
 Ale co to było za nieszczęście?
 Ręką drzącą rozwinąwszy papier niebieski, przeczytał chciwie, co zawiera, i wydał okrzyk boleści.
 — Mój brat!.. mój biedny brat — wyjąkał następnie z jękiem i ukrył twarz w dłoniach.
 Weronika zbladła, podniosła i, oparłszy się o grzbiet krzesła, słuchała.
 Robert zbliżył się do sędziego śledczego.
 — Pan Gabryel Savanne? — zapytał go.
 — Umarł! — odpowiedział Daniel głosem głuchym.
 — Mój ojciec... Mój biedny ojciec nie żyje! — wyjąkał boleśnie Henryk.