Strona:PL X de Montépin Marta (1898).djvu/79

 — Czego?
 — Ażeby jaki osobnik jasnowidzący — są one rzadkie, ale się zdarzają — połączony z tym brelokiem, nie przebiegł wszelkich epizodów dramatu w Saint-Ouen i nie wskazał mnie, jako mordercę Ryszarda.
 — I to dlatego chcesz zobaczyć się z O’Brienem?
 — Tak.
 — I po co?
 — Ażeby go zapytać, czy rzeczywiście można naprowadzić, dokąd kto zechce, myśl uśpionej osoby snem magnetycznym.
 — Czy będzie szczery?
 — Tak, bo opłacę jego szczerość.
 — W takim razie, jeżeli ci nie ukradnie twych pieniędzy, odpowie, że to niemożebne.
 — Tem lepiej, bo uczuję się spokojniejszym.
 — To dowodzi, że wiara twoja w magnetyzm jest bardzo chwiejna! Nikt nie może rozkazać swym wrażeniom, a ja czuję niebezpieczenstwo nad naszemi głowami.
 Klaudyusz wzruszył znów ramionami, nie odpowiedziawszy.
 Robert ciągnął dalej:
 — Ach! gdyby można było odebrać brelok tej kobiecie?
 — Nie trzeba na to liczyć... Brelok jest niezawodnie przechowywany w bezpiecznem miejscu.
 — Można przynajmniej na nią mieć oko... czyhać na sposobność.