Strona:PL X de Montépin Marta (1898).djvu/88

„Pont d’Ain 10-go lutego 1894 r.

 Matka pańska jest chora. Wzywa pana. Przyjeżdżaj pan do niej natychmiast“.
 Nazwisko, podpisane pod listem, było nieznane Magloirowi, ale nie mógł wątpić w szczerość listu.
 Pot zimny zwilżył mu skronie.
 Czyżby żałoba spaść miała i na niego?
 Przerażony tą myślą, zacny mańkut nie wahał się ani chwili. Trzeba było jechać.
 Ubrał się czemprędzej, wziął pieniądze, wyszedł od siebie i wstąpił do kawiarni, ażeby dowiedzieć się z przewodnika kolejowego o pociąg, którym mógł jechać.
 Pociąg odchodził o godzinie drugiej minut czterdzieści pięć po południu.
 Czas więc miał na śniadanie, ale nie zdążyłby już zaprowadzić pani Sollier do magnetyzera O’Briena.
 Dlatego postanowił uprzedzić ją o swym raptownym wyjeździe, ażeby nań nie czekała.
 Nie tracąc ani minuty, pobiegł do niej i opowiedział, co zaszło.
 — Na szczęście, mogę być spokojny o was — dodał mańkut, który, pomimo zmartwienia nie przestawał się interesować swemi drogiemi protegowanemi. — Po przy jeździe do Pont-d’Ain, zaraz do was napiszę... Proszę was tylko o to, ażebyście się nie trapiły moją nieobecnością, i nie zanadto się nudziły. Cokolwiek się stanie, ja wkrótce powrócę... i dałby Bóg, aby nie z żałobą...
 Biedna Weronika miała łzy w oczach.
 — Bądź spokojny, mój dobry Magloire — odezwała się Marta, całując dawnego żołnierza marynarki —