Strona:PL X de Montépin Marta (1898).djvu/92

 Pozostawił przy sobie tylko jednego Pomerańczyka, któremu, jak mniemał, mógł zupełnie zaufać.
 Ten właśnie Pomerańczyk, w liberyi szwajcara z ministeryum, otworzył Robertowi Verniere.
 —Czy jest doktór O’Brien? — zapytał?
 — Niema, proszę pana.
 — Naprawdę?
 — Tak, panie.
 — Kiedy powróci?
 — Zapewne w południe na śniadanie... Ale porady zaczynają się dopiero o godzinie drugiej, jak jest wskazane na tabliczce.
 — A czy nie mógłbym się zobaczyć z nim między śniadaniem a poradami?
 — Czy pan ma jaki interes osobisty?
 — Tak.
 — To pan doktór przyjmie pana między godziną pierwszą a drugą.
 — Powrócę za godzinę.
 — Czy pan zechce mi zostawić swe nazwisko?
 — To zbyteczne...
 Słowa te były wymienione w przedsionku.
 Robert wyszedł.
 Pomerańczyk, zamykając drzwi za nim, pomyślał:
 — Zdaje mi się, że już widziałem tę twarz w Berlinie, w biurach wywiadowczych sztabu jeneralnego...
 Wspólnik Klaudyusza Grivot poszedł na śniadanie do poblizkiej restauracyi, a o pierwszej punktualnie zadzwonił znów pod nr. 42 b.