Strona:PL X de Montépin Marta (1898).djvu/93

 Magnetyzer kończył śniadanie z panną Mariani.
 Pomerańczyk uprzedził go, że był jakiś gość w interesie osobistym i ma jeszcze przyjść.
 — Zobacz, czy to ten gość rzekł doń O’Brien, usłyszawszy dzwonek. Jeżeli to on, zaprowadź go do mego gabinetu i zażądaj biletu wizytowego.
 Niemiec poszedł otworzyć i poznał nowo przybyłego.
 — Pan doktór jest u siebie rzekł. — Racz pan pójść za mną.
 Brat Ryszarda został wprowadzony do pokoju wskazanego, a lokaj poprosił o bilet wizytowy, bez którego nie mógłby być wpuszczony.
 — Oto jest.
 Niemiec rzucił oczyma na tę kartę i wyczytał:
 — Robert Verniere.
 Rozśmiał się po cichu.
 — Do dyabła! wcale się nie myliłem, sadząc, że ta twarz mi jest znana! — To ten jegomość, którym się tak zajmowano i zajmują się jeszczu teraz na ulicy Verneuil.. Dobrze o tem wiedzieć...
 Rzeczywiście, jeżeli O’Brien spodziewał się wizyty, to z pewnością nie Roberta, którego przed kilkoma jeszcze tygodniami miał śledzić nieustannie.
 Odkąd opuściwszy Berlin, przyjechał do Paryża, dla objęcia zwierzchnictwa nad sekcyą wywiadowczą na żołdzie niemieckim, nie widział się wcale z dawnym kolegą z biur wywiadowczych sztabu jeneralnego.
 Po co przychodził do niego człowiek, którego baron Wilhelm Schwartz podejrzewał o odegranie roli bardzo