Strona:PL X de Montépin Marta (1898).djvu/96

 Pomimo to głuche podejrzenie obudziło się w umyśle magnetyzera.
 — Czyżby to bydlę Schwartz odgadł? — pomyślał.
 Poczem prosząc przybyłego, ażeby usiadł, podchwycił:
 — Kochany panie Verniere, czemu przypisać mam przyjemność, że pana u siebie oglądam po tak długiem niewidzeniu...
 — Przychodzę pana prosić o objaśnienie.
 — Bardzo będę rad jeżeli będę mógł...
 — Przyrzecz mi pan, przede wszystkiem, że mi dasz odpowiedź szczerą...
 — Z całą chęcią.
 — Nawet gdyby szło o tajemnicę zawodową?
 O’Brien lekko się skrzywił.
 — W takim razie — odpowiedział — powinieneś pan zrozumieć, że nie mogę się tak lekko zobowiązywać.
 — Nie bawmy się w ogólniki, nie mówię tu ani o sekretach pańskiej myśli, ani pańskiego sumienia, tylko o tajnikach wiedzy, której jesteś jednym z mistrzów.
 Amerykanin spojrzał na Roberta ze ździwieniem.
 — Wytłomacz mi pan jaśniej — odparł — ja nie rozumiem.
 — Zaraz się wytłomaczę. Ile jest prawdy w magnetyzmie, w sonambulizmie, w hypnotyzmie?
 — Dziwne pytanie!.. Wszystko jest prawdą, lub wszystko jest fałszem. Prawdą jest, jeżeli się ma do czynienia z człowiekiem uczciwym i sumiennym. Fałszem jest, gdy się kto znajdzie wobec szarlatana.