Strona:PL X de Montépin Panna do towarzystwa.djvu/103

VI.

 Berthhaud jakeśmy powiedzieli, przed udaniem się do Pałacu Sprawiedliwości, wprowadził doktora Gilberta do pokoju chorego Honoryusza.
 Ujrzawszy wychudła twarz i zapadłe oczy starego sługi, brat hrabiego Maksymiliana zmarszczył brwi.
 Zbliżył się do łóżka, uścisnął rękę rekonwalescenta, przyglądał mu się przez chwilę potem rzekł:
 — Byłeś chory mój przyjacielu, ciężko chory jak widzę... Powinieneś był uprzedzić mnie.
 — Było to niepodobna panie Gilbercie.
 — Dla czego?
 — Zapadłem nagle na zapalenie mózgu. Straciłem przytomność i dopiero wczoraj byłem w stanie posłać panu depeszę; ale teraz mam się daleko lepiej, jak pan widzisz. — Zdaje mi się, że wyszedłem z niebezpieczeństwa...
 — Nie mylisz się... — przerwał Gilbert.
 Honoryusz mówił dalej:
 — Nateraz zatem nie o mnie chodzi... przykazałeś mi pan zawiadamiać cię o wszystkiem co się tu stanie... Uprzedziłem pana, że dopełniono opieczętowania... Jeżeli zaś teraz prosiłem żebyś pan tu przyszedł to dla tego, że chodzi o nierównie ważniejsze rzeczy.
 — Ważniejsze — powtórzył doktór — cóż to takiego?
 — Pański siostrzeniec... pan Raul de Challins.
 Honoryusz wstrzymał się.
 — Cóż dalej zapytał Gilbert.
 — Jest w więzieniu.
 — Aha! — rzekł doktór nie wydając się zadziwionym. — Zapewne oskarżają go o zniszczenie testamentu mego brata...
 — Niestety! panie, oskarżenie jest bezporównania straszniejszem! Pan Raul jest uwięziony pod zarzutem otrucia swego wuja.
 — To fałsz!! — zawołał Gilbert — Raul jest niewinny, co do tego przynajmniej.
 — Jestto również mojem najsilniejszem przekonaniem — odrzekł stary kamerdyner... lecz jak się zdaje mają dowody, dowody niezbite.
 — Jakież?
 — Sprawiedliwość nakazała ekshumacyę ciała na cmentarzu w Compiègne.
 — I cóż?
 — I cóż? trumnę znaleziono pustą... Zamiast ciała, cokolwiek ziemi.
 — Cóż więcej?
 — Pogłoski o otruciu obiegały w okolicy placu Saint-Sulpice... Denuacyacye przychodziły do prokuratora Rzeczypospolitej... Pan de Challins który sam jeden pielęgnował wuja podczas choroby, sam jeden był przy nim w ostatnich chwilach, towarzyszył zwłokom do Compiègne, m usiał być odpowiedzialnym za zniknięcie ciała, a zniknięcie to potępia go, ponieważ usuwając trupa, chciał również usunąć dowód materyalny zbrodni... na nieszczęście sędzia miał słuszność...
 Doktór słuchał Honoryusza z głęboką uwagą.
 — Wszystko to z sobą się wiąże — rzekł kiedy skończył kamerdyner — wszystko jest logicznem, a pomimo to dowody są tylko pozorne...
 Honoryusz zapytał:
 — Cóż więc przypuszczać, czemu wierzyć?
 Zamiast odpowiedzieć na to pytanie, Gilbert mówił dalej:
 — Mówisz mi, że były denuucyacye?
 — Tak?
 — Czy denuncyacye te były anonimowe?
 — Tego niewiem. — Pieczęcie zdjęto od tego czasu?
 — Tak jest, tego właśnie dnia kiedy zachorowałem.
 — Czy znaleziono testament?
 — Nie.
 — Żadnego papieru odnoszącego do przyjścia na świat dziecka, o którem ci wspominałem?
 — Żadnego.
 — A czy badano ciebie?
 — Tak jest.
 — Cóż odpowiedziałeś?
 — To co wiedziałem, to com panu mówił... Lecz ograniczało się to do bardzo nieznaczących rzeczy.
 — Inni służący, czy byli także badani?
 — Są wezwani do stawienia się dziś przed sędzią śledczym i w tej chwili udają się do Pałacu Sprawiedliwości.
 — Czy widziałeś baronowę de Garennes i mego siostrzeńca Filipa?
 — Nie panie. — Dwa razy chodziłem do pani baronowej de Garennes aby zapytać ją, co się dzieje z panem de Challins, o którego aresztowaniu jeszcze nie wiedziałem, — ale... nie zostałem przyjęty...
 — A czy nie wiesz, czy matka z synem byli obecni podczas ekshumacyi w Compiègne?
 — Nie wiem.
 — Czy możesz mi powiedzieć nazwisko sędziego śledczego, któremu ta sprawa jest powierzoną?
 — Czytałem na wezwaniach przysłanych dla Berthaud i Zuzanny, że się nazywa pan Galtier...
 Doktór zapisał to nazwisko, wypytywał o rożne szczegóły sprawy tej dotyczące, i odszedł pozostawiając Honoryusza samego w pałacu.
 Wyszedłszy szybkim krokiem skierował się do Pałacu Sprawiedliwości, mówiąc do siebie:
 — Nakoniec tajemnica zaczyna się rozświecać! Oskarżono Raula de Challins o otrucie wuja, (co jest absolutnym fałszem, ponieważ przekonałem się dopełniając autopsyę, że umarł całkiem naturalną śmiercią) ażeby oskarżenie uzasadnić, i ażeby Raul nie mógł się usprawiedliwić, wykradziono trupa! Wobec pustej trumny wina Raula nie podlega wątpliwości... Chcą go zgubić.. Ale kto?
 Gilbert zastanawiał się przez pewien czas potem odpowiedział sobie:
 — Ten co ukradł testament mego brata, znalazłszy w nim dowód istnienia legalnej córki, i który usuwając testament, gubiąc Raula, zamyślał stać się jedynym spadkobiercą... nie może to być nikt inny, jak tylko Filip de Garennes...
 Doktór chwycił się ręką za czoło potem okryte i zadrżał:
 — Filip de Garennes... — powtórzył. — Imię to staje w moim umyśle, a jednak nie chcę wierzyć żeby syn mojej siostry, zdolny był do tak nikczemnego czynu. — Co do niego zapewnię się... rozświecę wątpliwości... zbiorę dowody... — Lecz Raul oskarżony, uwięziony, jest przecie niewinny... mam absolutną pew-