Strona:PL X de Montépin Panna do towarzystwa.djvu/11

na okrągłym stole umieszczonym koło otwartego okna wychodzącego na ulicę wioski.
 — Zamknijmy okno — rzekł Filip. — Proszę nam podać światło...
 — W tej chwili panie...
 Oberżystka zeszła na dół.
 Filip zbliżył się do okna aby je zamknąć.
 Nagle odskoczył w tył.
 — Co tam takiego? — zapytał nieznajomy:
 — Otóż oni...
 Odgłos kopyt końskich i turkot kół ciężkiego wozu rozlegał się na bruku ulicy.
 Nieznajomy wychylił się i patrzał na drogę.
 — Aha! — rzekł — furgon przedsiębiorstwa towarzystwa pogrzebowego... za pół godziny kuzyn pana barona i nieboszczyk wujaszek, przybędą do Pontarmé.
 — Zamknij okno! — rozkazał Filip.
 Podróżny, Julian Vendame, kamerdyner pana de Garenne, jak czytelnik zapewne się domyślił, po spieszył wykonać rozkaz.
 Furgon pogrzebowy, który widzieliśmy wyjeżdżający z pałacu ś. p. hrabiego de Vadans, na ulicy Garancière, jechał nierównym kłusem dwóch ciężkich wyczerpanych ze zmęczenia koni, dyszących z gorąca.
 Filip chciał zacząć wypytywać się Juliana Vendame, ale nie miał czasu.
 Weszła gospodyni, przynosząc wazę. Za nią szedł jej syn trzymając dwie świece w lichtarzach i postawił je z prawej i lewej strony wazy.
 — Pospiesz się pani proszę z usługą — rzekł Julian — a przytem proszę napoić mego konia i dać mu podwójną porcyę owsa.
 — Chłopiec mój zajmie się tem natychmiast — odpowiedziała oberżystka — a co do obiadu nie będziecie panowie potrzebowali czekać... wszystko już gotowe.
 Wyszła z pokoju.
 Jak tylko drzwi się za nią zamknęły, Filip usiadł do stołu. Julian stał w postawie pełnej uszanowania, kamerdynera dobrze wytresowanego i zapytał:
 — Może pan baron pozwoli mi usiąść naprzeciwko siebie... jest to wprawdzie bardzo nie na swojem miejscu... ale położenie jest wyjątkowe...
 Pan de Garennes wzruszył ramionami i odrzekł:
 — Prawdopodobieństwo przede wszystkiem... nie ma tu ani pana ani kamerdynera, tylko dwóch handlarzy zboża... Postępuj więc ze mną jak z kolegą.
 — A więc za pozwoleniem pana barona uczynię tak...
 — No, siadaj do stołu, jedząc będziemy rozmawiać, ale mówmy po cichu.
 Filip podniósł pokrywę wazy, nalał zupę w talerze i dodał:
 — Czy wszystko gotowe?
 — Czyż byłbym tu gdyby nie było? Koń jest w stajni, wóz w wozowni, od której klucz u mnie w kieszeni. Wóz ten kosztował mnie sześćset franków, koń tysiąc, zaprzęg sto... Jutro właśnie targ na konie... Łatwo przyjdzie się pozbyć, bez wielkiej straty.
 A... szepnął Filip... — to co wiesz?
 — Oh! tak, futerał — rzekł Julian Vendame śmiejąc się — w głębi wozu dobrze okryty słomą...
 — A miedziana tablica?
 — U mnie w kieszeni, ze śrubami, czy chcesz pan zobaczyć?
 — Nie potrzeba... Narzędzia?
 — W wozie, obok przedmiotu...
 — Czy zaopatrzyłeś się w latarkę?
 — Strzegłem się zapomnieć.
 — Jesteś nieocenionym pomocnikiem, Julianie.
 — Robię wszystko co tylko odemnie zależy ażeby... Zresztą tak dobrze to w moim interesie, jak i w pańskim.
 Pan de Garennes zmarszczył brwi.
 — Trzeba będzie bardzo drogo opłacić tego łotra! — pomyślał.
 Co mu nie przeszkodziło nalać wina swemu lokajowi, nalewając sobie.
 Julian Vendame podniósł w górę kieliszek.
 — Twoje zdrowie, kochany kolego! — rzekł śmiejąc się.
 — Dziękuję — odpowiedział Filip krzywiąc się mimowolnie.
 Oberżystka przyniosła smażone cynadry.
 — Zupa panom smakowała? — zapytała.
 — Bardzo, kochana matko — zawołał kamerdyner — i te cynadry mają również dobrą minę... ale wino zostawia do życzenia, prawdziwa pikieta. Czy nie mogłabyś pani przynieść nam jaką starą butelczynę, z kąta piwnicy.
 — I owszem moi panowie, mam z góry Saint Jacque3, wszyscy znajdują go wybornem.
 — Przynieś więc pani trzy butelki.
 Oberżystka wyszła, rozmowa dwóch współbiesiadników zawiązała się na nowo.
 — Czy byłeś w Pontarmé? — zapytał baron.
 — Tak jest, na trzydzieści stopni upału, zdawało mi się, że się roztopię w drodze.
 — Oberża?
 — Jedyna we wsi, nie mogą się zatrzymać gdzieindziej...
 — A wozownia?
 — Prosta szopa, przyparta do muru, do za którym idzie droga, bardzo dla nas przydatna, pozwoli ona doprowadzić nasz interes do skutku tak, że nikt niczego nie posłyszy.
 — A więc trzeba będzie przełazić przez ten mur?
 — Bynajmniej... przecież Opatrzność czuwa nad dzielnymi ludźmi... Obok szopy znajdują się drzwi, otwarte dniem i nocą...
 Gospodyni znowu przerwała rozmowę, przynosząc wino z góry Saint-Jacques; skosztowano nie czekając i uznano go doskonałem, dobra kobieta odeszła promieniejąca.
 — A zatem — rzekł Filip — będziemy mogli dostać się na podwórze, nie obudzając podejrzeń?
 — Wejdziemy jak do siebie... ani psa... ani męża... ani służących... Sama kobieta z małą chorą siostrzenicą... Zdawałoby się, że umyślnie tak przygotowano... Interes jest pewny.
 — Niech się nam tylko uda, Vendame — rzekł pan de Garennes po chwili milczenia — wiesz, że potrafię ci się wywdzięczyć.
 — Do licha, liczę n a to... wszak chodzi o pięć do sześciu milionów! Pan baron będzie mógł nie