Strona:PL X de Montépin Panna do towarzystwa.djvu/114

 Doktór Gilbert odpowiedział zimno.
 — Znany aksyomat w świecie sądowym i policyjnym, mówi: — Szukaj, komu zbrodnia korzyść przynosi!! Szukam. Czy w tym razie zbrodnia przynosiła korzyść Filipowi de Garennes, czy też nie?
 — Tak jest, przynosiła, ale to tylko przypadek.
 — Podczas pańskiej nieobecności, pan de Garennes, sam był w pokoju zmarłego, czy też z matką?
 — Z matką.
 — Nikt inny nie wchodził do tego pokoju?
 — Nikt, z wyjątkiem mnie, starego Honoryu- i lekarza zmarłych...
 — A więc! wykradziony testament musiał znajdować się w jednym ze sprzętów tego pokoju... Nie wyrażaj pan żadnej znowu pod tym względem wątpliwości... Powiedziałem już panu, że tak twierdzę... I mam na to dowody...
 W obec tak ścisłego i upartego twierdzenia, Raul pochylił głowę.
 Doktór mówił dalej:
 — Czy twój kuzyn Filip de Garennes wiedział że będziesz towarzyszył zwłokom w furgonie przedsiębiorstw a pogrzebowego.
 — Tak jest, wiedział.
 — Czy powiedziałeś mu, że zatrzymasz się w Pontarmé, i przepędzisz tam część nocy?
 — Powiedziałem mu to.
 — A więc któż inny mógłby, porwać trupa, jeżeli nie on, uprzedzony przez ciebie o tem co masz zrobić, i mając interes ażeby tak postąpić?
 Raul obiema rękami cisnął czoło.
 — Ah! to byłoby straszne! wyjąknął. Cała moja dusza oburza na samą tę myśl! Pragnę wątpić... wątpię...
 — Masz prawo wątpić, aż do chwili, w której będziemy mieli w ręku dowody materyalne, ale wszystko oskarża twego kuzyna.
 — Ah! panie, wszak wszystko zdawało się oskarżać mnie także, a jednak jestem niewinny.
 — Właśnie dla tego trzeba wyjaśnić te wątpliwości...
 — Cóż czynić?
 — Powrócisz pan do Paryża i żyć tam będziesz tak jak żyłeś przed śmiercią twego wuja, w niczem nia zmieniając swoich nawyknień.
 — A czy mam zamieszkać na nowo w pałacu na ulicy Garancière?
 — Nie... — Unikaj nawet częstego pokazywania się w pałacu... Najmij sobie jakiekolwiek mieszkanie i tymczasowo przenieś się do niego.
 — Będę panu posłusznym...
 — Mówiąc ci abyś nie zmieniał w niczem swoich zwyczajów, myliłem się... Przeciwnie trzeba żebyś się postarał zostać codziennym gościem Filipa i jego matki i śledził ich, tak jednak aby się na tem nie spostrzegli... Zwróć uwagę na wyraz twarzy w chwili kiedy nagle ujrzą cię wchodzącym, myśląc że jesteś pod kluczem. Postawa ich której nie będą mieli czasu przygotować, zdradzi zapewne cokolwiek z tego co czują.
 — Będę zwracał, uwagę jak będę mógł najlepiej.
 — Kuzyn twój jest adwokatem, jak słyszałem?
 — Tak jest panie i wszyscy w sądach zgadzają się, że nietylko daje on piękne nadzieje, ale że czeka go najświetniejsza przyszłość.
 — Nie zapomnij mu powiedzieć (co zresztą jest prawdą) że jesteś wypuszczony na wolność, tylko warunkowo, że śledztwo się prowadzi, że będziesz sądzony, i wymagaj koniecznie aby się podjął twej obrony.
 — Mojej obrony? On! Filip! zawołał Raul zdumiony.
 — Tak jest, ponieważ jest adwokatem.
 — Ale jeśli to co pan przypuszczasz jest prawdą?..
 — Tem bardziej! Trzeba koniecznie aby de Garennes był pańskim obrońcą...
 — Jeśli jednak odmówi?...
 — Bądź spokojny... Nie odmówi...
 — Czy mam powiedzieć, że panu zawdzięczam moją tymczasową wolność.
 — Naturalnie, powiedz mu wszystko co tylko wiesz, wszystko co chcesz, aby tylko nic mu nie dało poznać, że jakiekolwiek podejrzenie na nim ciąży w umyśle jego kuzyna... Nie trać z oczu, o ile to będzie możliwem żadnego jego kroku... Niech każden jego ruch będzie dla ciebie przedmiotem najściślejszego dozoru, tak jednak, aby on o tem nie wiedział. Zręcznie staraj się wybadać tak matkę, jak syna w przedmiocie istnienia owego dziecka, którego akt urodzenia dzięki moim staraniom został zaprodukowany.
 — Więc pan nie jesteś pewny, czy dziecko to żyje zapytał Raul.
 — Nie, i ja sam poszukuję jego śladów... mswej strony szukaj także. Pracuj tak jak ja, aby dojść do tegoż samego rezultatu. Trzeba odszukać córkę hrabiego de Vadans, twoją kuzynkę... Urodziła się ona w Compiègne, ośmnaście lat temu.
 — Ależ panie, — ośmielił się wyjąknąć Raul aby tak interesować się tem zaginionem dzieckiem i mną także, musiałeś pewnie znać moją rodzinę, mego wuja?..
 — Istotnie, — odrzekł Gilbert, — znałem pana de Vadans dawniej, ciebie znałem także bardzo młodym, zachowałem o tobie dobre wspomnienie, i jestem szczęśliwy, bardzo szczęśliwy, że mogę być ci pożyteczny i podać ci dziś rękę...
 Mówiąc te słowa doktór wyciągnął rękę do Raula, który uścisnął ją w swych dłoniach z wzruszeniem i zawołał:
 — Ah! panie nigdy nie zapomnę tego co pan dla mnie uczynił. Wdzięcznym będę całe moje życie?
 — Dowiedziesz mi tego, pomagając w oddaniu w ręce sprawiedliwości prawdziwego zbrodniarza. Ah, jeszcze słowo... Pomimo odosobnionego życia jakie prowadziłeś w pałacu na ulicy Garancière, przypuszczam że czasami bywałeś w świecie?
 — Bardzo mało... Jeden tylko dom odwiedzałem z przyjemnością...
 — Jakiż to dom?
 — Pani margrabiny de Brénnes.
 — Czy margrabina jest młoda?
 — Nie panie jestto matka rodziny.
 — Dużo ma dzieci?
 — Jedną tylko córkę.
 — A więc — rzekł uśmiechając się doktór Gilbert — zapewne dla jej córki tylko bywałeś pan u pani de Brénnes...
 — Nie bynajmniej, rzekł Raul de Challins.