Strona:PL X de Montépin Panna do towarzystwa.djvu/129

 — Oto czego szukam.
 — Cóż to takiego?
 — Zobacz pan.
 Szef bezpieczeństwa pochylił się spojrzał na punkt wskazany przez Gilberta.
 — Ah! wszak to numer!
 — Tak... 987 — numer zakładów przedsiębierstwa pogrzebowego. — Pojmujesz pan panie szefie bezpieczeństwa?
 — Pojmuję doskonale! odrzekł szef bezpieczeństwa z uśmiechem, jesteś pan bardzo sprytny doktorze! Jest to rzecz któraby mi nigdy na myśl nie przyszła.
 — Zbyt ważne mam powody, aby myśleć o tem wszystkiem... Chodzi mi o oczyszczenie niewinnego z ohydnego oskarżenia, jakie na nim ciąży. Umysł mój pracuje bez ustanku. Dniem i nocą szukam ciągle...
 Gilbert zanotował w pugilaresie numer 987, potem dodał:
 — Teraz zabieram się do dalszego śledztwa.
 — Czy mogę być panu w czem użytecznym?
 — Nie w tej chwili. — Wiesz pan że pragnę działać sam.
 — Działaj więc pan sam, lecz pamiętaj, że jestem zawsze na jego usługi.
 — Dziękuję.
 Obadwaj opuścili kancelaryą sądową.
 Szef bezpieczeństwa powrócił do swego gabinetu w prefekturze, doktór zaś wsiadł do oczekującego nań fiakra. Kazał się zawieść na ulicę Chemin-Vert do warsztatów przedsiębierstwa pogrzebowego.
 Olbrzymie te zakłady zatrudniały średnio stu pięćdziesięciu robotników dziennie.
 Doktór Gilbert skierował się do pawilonu, na drzwiach którego wielkiemi literam i wymalowany był napis: „Biura“.
 Kilkunastu urzędników schylonych nad pulpitami pisało, za kratkami, z małemi okienkami.
 Doktór wszedł. — Jeden z urzędników, będący pomocnikiem dyrektora warsztatów, zapytał go czego sobie życzy.
 — Potrzebuję pewnego wyjaśnienia, które zapewne będziesz pan w możności dać mi, odrzekł doktór Gilbert.
 — Z największą chęcią, o cóż chodzi?
 — Chodzi o rzecz bardzo ważną i tajemniczą. Wyjaśnienie, które mi pan dać zechcesz, mam nadzieję pozwoli ją cokolwiek rozświecić.
 — I cóż to za sprawa? zapytał pomocnik dyrektora mocno zaintrygowany.
 Doktór wyjął notatkę.
 — Czy możesz mi pan powiedzieć, komu wydałeś pan przed kilku dniami, trumnę dębową wybitą wewnątrz ołowiem, noszącą numer 987?
 — Będzie to bardzo łatwo, panie, gdyż znajdziemy to w naszych rejestrach.
 Poczem pomocnik dyrektora zwrócił się do jednego ze swych kolegów.
 — Panie Fryderyku, podaj mi proszę rejestr robót stolarskich zbytkowych.
 Urzędnik zapytany zdjął rejestr z półki i podał pomocnikowi dyrektora.
 Ten otworzył i szukał numeru wskazanego przez doktora Gilberta.
 — Oto jest panie, rzekł, numer 987 pod datą 27 lipca.
 — Właśnie pod tą datą kupno trumny musiało być uczynione...
 — Jak się nazywa osoba która nabyła?
 — Fontanelle.
 Gilbert nazwisko to zapisał, potem zapytał:
 — A czy mogę wiedzieć adres tej osoby?
 — Nie ma go.
 — Jak to nie ma?
 — Adres był niepotrzebny, człowiek ten wziął sam trumnę.
 — A zatem niema żadnej innej wskazówki?
 — Jest jeszcze jedna...
 — Jakaż?
 — Trumna wydaną została, mówi uwaga pomieszczona przy obstalunku, w celu inhumacyi w Saint-Port.
 Doktór Gilbert zapisał w swej notatce i zapytał znowu.
 — Czy mógłbyś mi pan dać jakie szczegóły o tym Fontanelle? — Widziałeś go pan?
 — Widziałem go z pewnością, ponieważ musiał zgłosić się do mnie, aby mu wydano trumnę, ale nie pamiętam...
 — Nawet starając się przypomnieć?
 — Nawet. Osobistość ta nie zostawiła żadnego wspomnienia w moim umyśle.
 — Dziękuję panu... — Więc to wszystko czego mogę się dowiedzieć, nieprawdaż?
 — Tak, na nieszczęście... chybaby...
 — Chybaby Co? zapytał z żywością doktór Gilbert.
 — Chyba posługacz magazynu, który wydaje towar klientom, przypomni sobie cokolwiek więcej, co zresztą jest możliwem.
 — Bardzo nawet możliwem... Bądź pan zatem łaskaw upoważnić mnie do zapytania posługacza...
 — Razem go wybadamy.
 Pomocnik dyrektora wyszedł ze swej zakratowanej przegrody, dodając.
 — Służę panu.
 Doktór Gilbert udał się za swym przewodnikiem do wielkich magazynów, w których znajdowały się stosy trumien wszelkich rozmiarów.
 Człowiek jakiś zamiatał magazyn.
 — Pommier — zawołał na niego urzędnik, zbliż się tu, mam się ciebie o coś zapytać.
 Posługacz zbliżył się do swego zwierzchnika, trzymając czapkę w ręku.
 — Czy przypominasz sobie, mówił, żeś wydał 27 lipca trumnę dębową obitą wewnątrz ołowiem, przeznaczoną do Saint-Port?
 — O! przypominam sobie wybornie, tak jakby to dziś było.
 — Człowiek, który odbierał trumnę, co to był za jeden?
 — Jakiś jegomość wcale rigolo, nawet wypiliśmy sobie razem po kieliszku.
 — Co rozumiesz przez to słowo rigolo? Zdaje się, że okoliczność kupna trumny, nie nadawała się tak bardzo do wesołości?
 — Zaraz panu to wytłómaczę. — Jegomość ów, jak mi mówił, stracił krewnego, który zostawił mu ładny kawał grosza, i przez wdzięczność chciał nieboszczykowi zafundować coś dobrego, z najzdrowsze-