Strona:PL X de Montépin Panna do towarzystwa.djvu/156

 — Nędznicy ci, sprawcy zbrodni, mówił dalej Filip, z pewnością wiedzieli z góry o wszystkiem i przygotowali się... oprócz tego znać musieli wybornie całą tę okolicę... inaczej wśród nocy i podczas burzy zabłądziliby z pewnością. — Dół musiał być wykopany przedtem... i dostarczył ziemi do zapełnienia pustej trumny... Czy takiem jest twoje zdanie Raulu?
 — Słowo w słowo takież same.
 — A pańskie, panie doktorze?
 — Myślę tak jak i pan, że rzecz ta istotnie w ten sposób musiała się odbyć... odpowiedział doktór Gilbert, rzucając ukradkiem spojrzenie na Vendama, który się zbliżył i słuchał z wyrazem twarzy całkiem obojętnym.
 Udano się w dalszą drogę.
 — Przypuszczasz więc pan, doktorze, że użyto tej drogi? zapytał pan de Garennes.
 — Nie tylko przypuszczam, ale jestem pewny... Droga ta przechodzi właśnie z tyłu oberży wdowy Magloire, i przez drzwi wychodzące na tę drogę zbrodniarze weszli na podwórze oberży.
 W pół godziny znaleźli się przy wzmiankowanych drzwiach.
 Jak zwykle nie były one zamknięte ani na klucz, ani też na klamkę.
 Doktór drzwi popchnął, przepuścił naprzód trzech swoich towarzyszy, i zamknął za niemi.
 — Najmniejszego nawet śladu wahania ani obawy! myślał spoglądając kolejno na pana i lokaja. Rzeczywiście zdaje mi się, żem się pomylił!
 Wdowa Magloire, stojąca w oknie widziała przechadzających się i wchodzących na jej podwórze.
 Zbliżyła się do nich z żywością.
 — Dzień dobry panom, — rzekła do nich, z twarzą rozradowaną i uśmiechem na ustach.
 Później spojrzawszy na przybyłych, dodała zwracając się do Raula:
 — Ależ zdaje mi się, że się nie mylę, kochany panie... Poznaję pana... Pan jesteś tym młodym człowiekiem, który nocował tu u mnie z furgonem przedsiębiorstwa pogrzebowego, powożonym przez woźnicę Saturnina...
 Raul chciał odpowiedzieć...
 Doktór Gilbert nie dał mu czasa:
 — Rzeczywiście, pani Magloire, zabrał głos, ten pan jest wicehrabią de Challins, w którego interesie byłaś pani wzywaną do sędziego śledczego... a oto pan baron de Garennes, jego kuzyn, adwokat znany, który się podjął jego obrony...
 — Nie znam tego pana, odrzekła wdowa, ani tego pana także, — dodała wskazując na Vendama... nigdy ich nie widziałam... Czem panom mogę służyć?
 — Moja pani — odrzekł Filip — pan doktór Gilbert otrzymał od pani wyjaśnienia w przedmiocie pewnego indywiduum, które znajdowało się w pani oberży na kilka godzin przed spełnieniem zbrodni, i które prawdopodobnie było jej sprawcą. Zechciej pan i powtórzyć wszystko coś powiedziała doktorowi Gilbertowi o tym człowieku.
 — Wejdźcie panowie do oberży, proszę... powtórzę panom z największą chęcią, wszystko co wiem...
 Doktór wraz z Filipem i Raulem przeszli podwórze i weszli do sali...
 Vendame pozostał w tyle...
 — Proszę... proszę... panie... rzekła wdowa Magloire, przypatrując mu się z uwagą...
 — Przepraszam panią — rzekł Julian...
 I przeszedł.
 — W każdym razie to żaden z tych dwóch... mówiła do siebie oberżystka, wchodząc na ostatku. Czem panom mogę służyć? zapytała.
 — Czy masz pani rum, moja kochana pani?
 — Mam panie doktorze, i to dobry.
 — A więc daj nam pani rumu, szklanki, świeżej wody, cukru i cytryn... Zrobimy sobie grog po amerykańsku...
 Gilbert dodał obracając się do Vendama.
 — Każ sobie podać co ci się podoba, mój przyjacielu.
 — Dziękuję panu doktorowi — odrzekł kamerdyner spokojnym głosem — poproszę o butelkę piwa.
 — Pani Magloire z początku patrząc na Juliana, słuchała go teraz mówiącego.
 Uczyniła doktorowi Gilbertowi, znak głową dający się tłómaczyć słowami:
 — To nie on...
 Jakkolwiek niewidocznym był ten znak, nie uszedł on jednak uwagi Filipa, będącego bezustanku na straży.
 — Wybornie! mówił do siebie. — Nie myliłem się. Nasza wizyta tu jest poprostu próbą! Podejrzywają mnie stanowczo, zarówno jak i Vendama. Ten stary naprawiacz krzywd, ten sędzia śledczy amator, zostanie się z długim nosem.
 Wdowa Magloire przyniosła żądane trunki.
 — A teraz panowie — rzekła siadając — jestem na rozkazy panów.
 Nie mamy potrzeby powracać do tego, co już znają czytelnicy.
 Oberżystka mogła jedynie powtórzyć słowo w słowo, to co już mówiła poprzednio doktorowi.
 Filip słuchał i notował.
 Po ukończeniu opowiadania rzekł:
 — A więc tego człowieka pani nie znałaś wcale?
 — Tak panie, nigdy go przedtem nie widziałam.
 — I włosy miał rude?
 — Tak panie, czerwone jak marchew.
 — Czy nie myślisz pani, że to mogło być tylko przebranie?
 Instynktownie wdowa Magloire, obróciła i spojrzała na Vendama, który bynajmniej pod jej wzrokiem oczu nie spuścił.
 — Być może, — odrzekła — ale nie sądzę — wyglądało to bardzo naturalnie.
 Pan de Garennes oparł łokieć na stole, głowę na dłoni, i zdawał się głęboko zastanawiać:
 — O czemże myślisz kuzynie, — zapytał go Raul po chwili.
 — O tem: Człowiek o czerwonych włosach, musiał zatrzymać się w innej oberży, w tutejszej okolicy, z swoim lub swoimi wspólnikami, z wozem, narzędziami i trumną... A zatem gdzieindziej musiał zostawić także ślad swego pobytu.
 — W Pontarmé, prócz mojej nie ma innej oberży... — rzekła wdowa Magloire...