Strona:PL X de Montépin Panna do towarzystwa.djvu/159

zmęczoną, jak gdybyś zrobiła długą drogę piechotą?
 — Tak panie.
 — Doświadczasz jakiegoś jakby stężenia w muskułach, które utrudnia wszelkie ruchy, aby nie powiedzieć, że je czyni niemożliwemi.
 — To właśnie uczuwam panie.
 Doktór Loubet kręcił głową z uroczystym wyrazem twarzy.
 — Hm, hm, bardzo dobrze uczyniono wzywając mnie. — Jesteśmy wobec rozwijającej się choroby serca, która zaczyna się z niezwykłą gwałtownością i groźnemi symptomatami. — Pomimo to nie należy się przerażać! Na szczęście jestem tu, moje dziecię!! Będę walczył energicznie i chorobę zwyciężymy.
 — Niemasz pan żadnej obawy, doktorze?
 — Najmniejszej kochana pani... jeżeli tylko wykonane zostaną z całą ścisłością moje zalecenia.
 — Zostaną wykonane, nie wątp pan o tem, doktorze!
 — W takim razie odpowiadam za wszystko.
 — Cóż więc trzeba robić?
 — Napiszę receptę.
 Stary doktór wyjął z kieszeni notatkę i na jednej z kartek napisał ołówkiem kilka słów.
 Baronowa przyglądając się piszącemu, z trudnością mogła powstrzymać ironiczny uśmiech pod noszący kąty jej ust.
 — Będziemy działać energicznie!! rzekł doktór podpisując receptę. Użyjemy digitaliny... Aptekarz przyrządzi według tej oto recepty miksturę, której panienka będzie brać łyżeczkę od kawy co wieczór w szklance ocukrzonej wody, przed położeniem się do łóżka.
 — Digitalina! powtórzyła baronowa z wybornie odegranem zadziwieniem.
 — Tak jest pani.
 — Ależ to jest trucizna, doktorze!
 — Tak jest pani, nawet gwałtowna trucizna?
 — I pan ją zapisujesz?
 — Niewątpliwie... Trucizna ta zadana w wielkiej dozie, sprowadza chorobę serca śmiertelną, prawie piorunującą, kiedy zaś jest dawaną w małych dozach, staje stanowczym antydotem przeciwko chorobom serca, nie powstałym z powodu jej zażycia... Jest to jeden z tych fenomenów, jakich trucizny roślinne wiele dają przykładów... Oto recepta pani baronowo... Poślij pani zaraz do apteki.
 — Żadnych innych szczególnych poleceń nie dajesz pan temu kochanemu dziecku.
 — Żadnych — niech w niczem nie zmienia swoich przyzwyczajeń, używa cokolwiek ruchu, lecz niech się nie męczy... Dodam, że należy podczas tych upałów unikać chłodów wieczornych, które bardzo się dają uczuwać nad brzegami Marny.
 — Bądź spokojny doktorze, Genowefa nie będzie wychodzić wieczorem, nawet do parku.
 — Tego właśnie potrzeba. — Zachowując pewną ostrożność, wyleczenie jest pewnem.
 — Co za szczęście! tak ją kocham tę małą!
 I pani de Garennes nachylając się nad młodą dziewczyną, pocałowała ją w czoło.
 Genowefie po ustach przemknął blady uśmiech.
 — Dziękuję pani, wyszeptała — jesteś pani dobrą.
 — Pani baronowo, rzekł stary doktór, składam pani moje uszanowanie...
 — Kiedy znowu przyjdziesz doktorze?
 — Wkrótce, aby ocenić skutek mojego lekarstwa. Do widzenia panienko.
 Pan Loubet wyszedł w towarzystwie baronowej odnoszącej receptę.
 Oboje weszli na korytarz łączący pawilon z głównym korpusem domu.
 — Doktorze, teraz kiedy ona nas usłyszeć nie może, powiedz mi, jak ją naprawdę znajdujesz... rzekła pani de Garennes.
 Doktór poruszył głową, odpowiadając:
 — Bardzo chora... bardzo...
 — Ależ nie ma niebezpieczeństwa?
 — Ehe! Pomimo energicznej kuracyi, nie zadziwiło by mnie wcale, gdyby hypertrophia szybszą była od nas.
 — A wtedy?
 — Ba! wtedy nastąpiłaby śmierć.
 — Jakto, doktorze, tak więc myślisz! zawołała baronowa.
 — Ja tak nie myślę... ale się obawiam... Jeżeliby zdarzyło się coś nowego, anormalnego, przyślij pani po mnie natychmiast.
 — Dziękuję ci doktorze.
 — Poślij pani do apteki, i dziś wieczór daj jej jedną łyżeczkę...
 — Licz pan na moją akuratność.
 — Do widzenia, pani baronowo.
 — Do widzenia doktorze.
 Lekarz poszedł.
 Pani de Garennes zawołała służącego, dała mu receptę, i posłała do wiejskiej apteki, aby spreparowano miksturę.
 Wracając do pawilonu mówiła sobie:
 — Bardzo naiwny ten stary doktór, ale ta jego naiwność odda nam niesłychane usługi. — Dzięki jemu, możemy teraz działać bez najmniejszej obawy. — Cokolwiek się stanie, żadne podejrzenie nas dotknąć nie może. Wszak doktór właśnie digitalinę przepisuje jako lekarstwo! A więc, jeżeli przypadkiem śmierć cokolwiek zbyt nagła Genowefy, zadziwiłaby kogo, i jeżeliby sprawiedliwość wdała się w te rzeczy, recepta doktora Laubet wszystko tłómaczy.
 Tak monologując, baronowa, weszła do pokoju swej panny do towarzystwa.
 Młoda dziewczyna czuła się cokolwiek lepiej i mogła udać się do salonu, gdzie haftowała, oczekując godziny obiadowej i myśląc o swym ukochanym Raulu.
 Służący powrócił ze wsi, przynosząc miksturę przepisaną przez doktora wraz z receptą.
 Wręczył to wszystko pani de Garennes w obecności Genowefy.
 — Ja sama będę cię pielęgnować, moje drogie dziecko, — rzekła do niej baronowa. — Co wieczór przyrządzę ci lekarstwo. — Nikomu tego nie powierzę.
 Genowefa odpowiedziała z uśmiechem:
 — Dzięki pani dobroci, role będą całkiem zmienione... Ja jestem u pani na służbie, a tymczasem pani mnie będzie usługiwać...
 — Wszak wiesz moja mała, jak ja cię kocham... Szczęśliwą jestem postępować z tobą tak jak matka z ukochaną córką by postępowała.
 Panna do towarzystwa spojrzała z niewypowie-