Strona:PL X de Montépin Panna do towarzystwa.djvu/194

 — Niepodobna... Jutro bardzo rano pojadę do Bry-sur-Marne, i nie powrócę jak za kilka dni, kiedy wszystko już będzie skończone... Trzeba nam koniecznie porozumieć się teraz, ale to nie będzie długo trwało.
 — Jestem gotów wysłuchać instrukcyi pana barona.
 — Podczas mojej nieobecności, krokiem z tąd nie wyjdziesz, — rzekł Filip zrywając się z łóżka, wkładając spodnio i kurtkę. — Oczekiwać będziesz depeszy oznajmującej śmierć Genowefy.
 — Dobrze.
 — Jak tylko odbierzesz depeszę, udasz się do Nanteuil le Houdoin.
 — Do mojego ojca! rzekł Julian z gestem zadziwienia.
 — Tak.
 — I pocóż tam mam jechać?
 — Po to aby mu powiedzieć, że dziecko przez niego wychowane żyć przestało.
 — Potem?
 — Potem przywieziesz go z sobą, jeżeli zaś nie będzie w stanie udać się w drogę, każesz mu napisać deklaracyą, zalegalizowaną według wszelkich form przez mera gminy, stwierdzającą, że Genowefa nie była jego córką, lecz powierzoną została jego żonie przez eks-lekarkę Honorynę Lefebvre, mieszkającą obecnie w Ameryce. Z tą deklaracyą w ręku wyrobisz sobie upoważnienie przewiezienia zwłok do Nanteuil-le-Houdoin, gdzie zostaną pochowane. Uważam rozsądnem oddalić je od Bry-sur-Marne...
 — Czy pan baron posiada wszystkie papiery stwierdzające prawdziwe pochodzenie Genowefy?
 — Mam je tam, w tej szufladzie, rzekł Filip, wskazując na stoliczek umieszczony około kom inka — i użyję ich w stosownej chwili.
 — Czy to wszystko?
 — Tak, wszystko. — Zostało ci co pieniędzy?
 — Muszę wyznać panu baronowi, że mam tylko płótno w kieszeni.
 — Jutro rano dam ci pięćset franków... Obudź mnie wcześnie... Jak widzisz zbliżamy się do celu... należy się zdobyć jeszcze na trochę tylko cierpliwości... więc do jutra...
 — Do jutra panie baronie.
 Julian poszedł spocząć, a Filip na nowo położył się do łóżka.
 — W tydzień po śmierci Genowefy rozpocznę działać, mówił sobie. Testament wraz z dowodem do niego dołączonym włożę napowrót w kopertę. — Urządzę się tak, aby wywołać nową rewizyą w pałacu na ulicy Garaneière... Asystować jej będę w podwójnym charakterze, adwokata Raula i jego krewnego. Byłbym bardzo chyba niezgrabnym, gdybym nie znalazł sposobu wsunięcia koperty pomiędzy ścianę a ramy lustra, lub za jakiś obraz, a nareszcie w jakimkolwiekbądź prawdopodobnem miejscu. — To uczyniwszy, zręcznie urządzę, że przedmiot ukryty zostanie znaleziony. Będzie się to zawdzięczać szczęśliwemu przypadkowi. Znalezienie testamentu spowoduje wyjaśnienie owych tajemniczych okoliczności, i nic już nie stanie na przeszkodzie do ułożenia regularnego aktu zejścia Genowefy de Vadans...
 „Jutro rano pojadę do Bry, i przyśpieszę rozwiązanie“...
 Poczem Filip zasnął snem spokojnym.
 Nazajutrz rano, (mniej więcej w tym samym czasie, kiedy Raul udawał się do Morfontaine, aby zobaczyć doktora Gilberta), — pana de Garennes obudził Julian Vendame.
 Obiecane pieniądze adwokat wypłacił swemu lokajowi.
 W krótce pojechał do Nogent-sur-Marne.
 Około dziewiątej rano pukał do kraty willi swojej matki.
 Pani de Garennes, przechadzająca się już po ogrodzie, widząc wchodzącego Filipa, śpiesznie podeszła na jego spotkanie.
 — Oczekiwałam cię z niecierpliwością.
 — Z niecierpliwością? powtórzył. — Dla czego? Czyżby zaszło coś nowego?
 — Otrzymałeś mój list?
 — Nie.
 — Kazałam go jednak oddać wczoraj wieczór, na pociąg kolei.
 — Przyszedł zapewne na ulicę Assas, już po mojem wyjściu.
 — A więc nie wiesz o niczem?
 — O czemże mam wiedzieć?
 — O Raulu.
 — Nic zupełnie. Wytłómaczże mi prędzej moja matko.
 — Nie omyliłam się... To Raul właśnie wdzierał się przez mur do parku, aby widzieć Genowefę...
 — I powrócił znowu?
 — Tak.
 — A Hieronim strzelał do niego?
 — Tak, ale Hieronim jest tak niezręczny! ani go zabił, ani nawet ranił.
 — W takim razie, jakimże sposobem dowiedziałaś się moja matko, że to był Raul.
 — Nazajutrz — wczoraj z rana, twój kuzyn, był tyle bezczelnym, że zjawił się tu i wyznał mi wszystko. Wyobraź sobie, że chciał ażebym była powiernicą miłosnych jego stosunków z Genowefą.
 — Oho! rzekł Filip widocznie zaniepokojony, — potem dodał: Któż u dyabła mógł się tego spodziewać.
 — A jednak jest to najczystsza prawda.
 I pani de Garennes słowo w słowo powtórzyła rozmowę swoją z Raulem.
 — Lepiejby może było, pozwolić mu zobaczyć Genowefę, w twojej obecności, moja matko, rzekł młody adwokat, kiedy baronowa zakończyła opowiadanie. Żadne podejrzenie nie mogłoby powstać w jego umyśle, a po katastrofie mielibyśmy w nim jednego więcej świadka, uznającego twoje czułe pielęgnowanie chorej i nieustanne starania o jej zdrowie...
 — Nie śmiałam tego uczynić.
 — Jaki jest w tej chwili stan Genowefy?
 — Dwie silniejsze dozy wystarczą, aby koniec nastąpił...
 — A więc, jeżeli Raul dziś przyjdzie, i znowu żądać będzie aby go zaprowadzić do swej uwielbianej, spełnij matko jego życzenie. — Jeżeli zaś nie przyjdzie, poślemy mu depeszę... Jego rozpacz cudownem będzie świadectwem na naszą korzyść... Pozwolenie zaś na tę wizytę nie zaszkodzi w niczem, gdyż jutro wieczór jego bożyszcze cierpieć przestanie.
 — Decydujesz się więc skończyć? zapytała p ani de Garennnes.
 — Już czas.