Strona:PL X de Montépin Panna do towarzystwa.djvu/196

 Raul i doktór wysiedli.
 — Nie oddalaj się ztąd... rozkazał pan de Challins.
 Woźnica podrapał się w ucho.
 — Muszę panom powiedzieć, rzekł z widocznem zakłopotaniem. Naturalnie ja panom ufam... Macie panowie fizyonomie bardzo uczciwych mieszczan... ale jednakowoż...
 — Ale jednakowoż — dokończył Raul — byłoby ci bardzo przyjemnie zobaczyć pieniądze natychmiast.
 — Do licha, mój panie, postaw się w mojem miejscu... W zamian zato, weźmiesz pan mój numer, aby być pewnym, że nie urządzę panu żadnej sztuki...
 — Oto czterdzieści franków...
 — Proszę numer.
 Noc była bardzo jasna...
 Doktór i pan de Challins, weszli na drogę do Bry-sur-Marne.
 Szli prędko, nie mówiąc ani słowa.
 Tysiączne myśli opanowywały umysł Gilberta.
 Według tego co mu Raul powiedział, nie mógł wątpić ani chwilę, że Genowefa jest córką Joanny de Viefville, a tem samem jego dzieckiem!
 I miał wkrótce znaleść się w obecności tego dziecka umierającego, które baronowa de Garennes jego siostra, i Filip jego siostrzeniec, podle truli!! Tak myślał przynajmniej.
 Niewypowiedziana boleść opanowała go, torturowała w straszliwy sposób, lecz przysiągł sobie udawać spokój, gdy w mózgu wrzała burza.
 Przybyli na brzeg Marny po przejściu mostu.
 — Tam pójdziemy... rzekł Raul półgłosem, wskazując na mur, oddalający się od drogi do holowania.
 Jednocześnie wszedł na zoraną ziemię.
 Doktór Gilbert szedł za nim.
 W krótce przybyli do palisady, opartej o słup, który poprzedniej nocy służył panu de Challins do dostania się na wierzchołek muru.
 — Tutaj możemy się dostać do parku — rzekł młody człowiek.
 — A więc dalej.
 — Ależ zaledwie jest wpół do jedenastej.
 — Cóż to szkodzić. Kto wie, może będzie lepiej, że przyjdziemy wcześniej. Wskaż mi drogę.
 Raul pomagając sobie palisadą, wskoczył na szczyt słupa, a ztąd na mur, poczem zniknął wewnątrz parku.
 Doktór wkrótce z nim się połączył, dając dowody siły i zręczności, nie godzącej się jakby się zdawało z powierzchownością starca.
 Kiedy znalazł się w parku, zbliżył usta do ucha Raula i wyszeptał.
 — Bądź moim przewodnikiem.
 Raul postępując z nadzwyczajną ostrożnością, aby ukryć odgłos kroków, szedł aleją idącą równolegle od muru odgraniczającego park.
 Doktór szedł w jego cieniu.
 Na pierwszym zakręcie, ujrzeli okna oświecone, w głównym korpusie willi.
 Pan de Challins wtedy kierując się na lewo i zdwajając jeszcze ostrożności, znalazł się wkrótce wraz ze swym towarzyszem, po za klombem znajdującym się naprzeciwko pawilonu dodatkowego.
 — To tam! — rzekł, wskazując ręką pawilon.
 — Milczenie! — szepnął Gilbert, słyszę coś.
 Obaj zamilkli i pozostali nieruchomi, na wpół pochyleni po za ukrywającym ich klombem.
 Drzwi willi otworzyły się.
 Wśród przezroczystej ciemności, ujrzeli sylwetkę jakiegoś człowieka.
 — To Filip — wyszepnął wicehrabia z gestem zadziwienia.
 Gilbert nic nie rzekł.
 Filip, gdyż to on był rzeczywiście, zwolna skierował kroki ku pawilonowi, zamieszkałemu przez Genowefę.
 Zbliżywszy się do drzwi, zatrzymał się i czekał.
 Serce Gilberta biło tak, że o mało mu nie rozerwało piersi.
 Krew uderzała mu do głowy i straszny gniew zaczynał wrzeć w mózgu.
 Raul paznokciami darł sobie ciało.
 Nagle, oszklony korytarz, łączący pierwsze piętro pawilonu z korpusem domu, zajaśniał światłem.
 Ukazała się baronowa de Garennes, trzymająca w ręku świecę, której płomień chwiał się, rzucając dziwne refleksy na ostre rysy jej twarzy.
 Zwolna przeszła korytarz, zbliżyła się do drzwi Genowefy, schyliła się i słuchała przez kilka sekund.
 Pan de Challins i Gilbert śledzili ją wzrokiem.
 Nakoniec oparła rękę na klamce i zniknęła w pokoju.
 Filip stał ciągle nieruchomy na dole, przy drzwiach pawilonu.
 Raul i Gilbert wstrzymywali oddech.
 Odległość najwyżej dziesięciu kroków, przedzielała ich od barona.
 Nagle drzwi pawilonu otwarły się po cichu, i ujrzano baronowę.
 Pan do Garennes wszedł, pchnął tylko drzwi za sobą, nie zamykając ich zupełnie.
 Narzeczony Genowefy i Gilbert szybko zbliżyli się. Przez niedomknięte drzwi, oczy ich mogły objąć pokój, który już znamy.
 Ujrzeli baronową, wlewającą w filiżankę mleko z butelki stojącej na stole, potem wyjmującą z kieszeni mały flakonik.
 — Co ona chce uczynić? szepnął Raul.
 Doktór ścisnął mu ramię, aby nakazać milczenie.
 Pani de Garennes odkorkowała flakonik.
 Filip wziął go z jej rąk, potem butelkę stojącą koło mleka i zawierającą miksturę przepisaną przez doktora Loubet, wlał dwie łyżeczki z tej flaszki do filiżanki z mlekiem, potem pochylił mały flakonik i zwolna wpuścił trzy krople.
 Dreszcz przeszedł po skórze Gilberta.
 Raul drżał na całem ciele.
 — Wątpisz jeszcze? zapytał go doktór bardzo cichym głosem.
 Młodzieniec uczynił ruch jakby się chciał rzucić do środka pawilonu.
 Ręka Gilberta zatrzymała go, a jednocześnie głos jego szeptał.