Strona:PL X de Montépin Panna do towarzystwa.djvu/212

LVI.

 Baronowa świecę postawiła na stole, i tak jak poprzedniego dnia, poszła po cichu otworzyć drzwi pawilonu.
 Filip wszedł.
 Prokurator, szef Bezpieczeństwa i sędzia śledczy, zamienili w pomroku spojrzenia wyrażające zdumienie, lecz nie poruszyli się.
 Na stoliku stała karafka pełna mleka i flaszka mikstury zaordynowanej przez doktora Loubet.
 Jak wiemy, flaszka ta zawierała czystą wodę.
 — I cóż? zapytał pan de Garennes.
 — Koniec się zbliża... odpowiedziała baronowa.
 Słowa te jakkolwiek wymówione półgłosem, w padły czysto i wyraźnie w uszy sądowników.
 — Ostatnia doza przyśpieszy rozwiązanie, odrzekł Filip.
 Pani de Garennes nalała mleka w filiżankę, poczem sięgnęła ręką po łyżeczkę, aby odmierzyć dozę mikstury.
 — Dziś wieczór nie potrzeba już mierzyć, — rzekł młody człowiek uśmiechając się szyderczo, i wziąwszy flaszkę wlał w filiżankę połowę tego co zostało.
 — Trzeba teraz dodać dwie krople digitaliny, rzekł nakoniec.
 — Baronowa wyjęła z kieszeni mały flakonik, podała go synowi, który otworzył go i wpuścił dwie krople trucizny w mleko.
 Dreszcz przeszedł po skórze świadków tej sceny.
 — Po tej dozie, rzekł Filip, jutro rano przeszkoda usuniętą już zostanie.
 Nędznik wyszedł z pawilonu.
 Pani de Garennes zamknęła za nim drzwi, wzięła świecę, filiżankę i weszła na schody prowadzące na pierwsze piętro.
 Prokurator Rzeczypospolitej chciał mówić.
 — Milczenie! rzekł Gilbert, to jeszcze nie koniec.
 Parę sekund upłynęło, poczem głos baronowej mówiącej do Genowefy dał się słyszeć, osłabiony przez odległość, mimo to bardzo wyraźny.
 — Pij, moja najdroższa, mówił ten głos, — wszak to ulgę ci przyniesie, zdrowie powróci i życie...
 Dreszcz wstrętu zatrząsł słuchającymi w gabinecie.
 Usłyszano zamykające się drzwi, potem kroki, nareszcie odgłos drugich drzwi.
 Gilbert otworzył latarkę i zawiódł sądowników do pokoju Genowefy.
 Widząc obce twarze młode dziewczę, nie mogło oprzeć się ruchowi przerażenia.
 — Nie obawiaj się niczego moje dziecię — rzekł Gilbert — ci panowie są to twoi przyjaciele, opiekunowie — wypiłaś więc mleko, które ci pani de Garennes podała?
 — Tak.
 — Uczyniłaś potem to co ci kazałem?
 Genowefa wyjęła z pod poduszki flaszkę zostawioną jej przez doktora, i pokazała mu ją.
 — Jest pusta.
 — Wypiłam ją do dna.
 — To dobrze.
 Prokurator Rzeczpospolitej zbliżywszy się do Gilberta, zapytał po cichu:
 — Kto jest to dziecię?
 — Ta której szukałem... córka i dziedziczka hrabiego de Vadans... i dla tego to ją zabijają!!
 — Ależ to potworne! rzekł prokurator... Trzeba, ażeby ci nikczemnicy zostali natychmiast aresztowani.
 — Czy zapominasz pan — odrzekł Gilbert, czy zapominasz, że prosiłem pana o rehabilitacyą Raula publiczną, głośną!! Przyrzekłeś mi ją pan... Dotrzymaj słowa, tak jak ja dotrzymałem mego. Pozostaw na wolności tych nędzników... nie wymkną się nam oni.
 — Wola twoja zostanie spełnioną, doktorze.
 — Dziękuję ci panie, dziękuję z całej duszy!!
 Gilbert wyjął z kieszeni flaszkę napełnioną płynem przygotowanym przez niego w Morfontaine, w obecności Raula.
 — Masz we mnie zaufanie, nieprawdaż moje dziecię, zapytał Genowefy.
 — Tak, mój przyjacielu, całe zaufanie.
 — A więc wypij to.
 Młoda dziewczyna wzięła flaszkę i wychyliła ją do dna.
 — A teraz panowie, mówił dalej Gilbert, — nie mamy już tu nic do roboty... Wychodźmy, moja najdroższa, do widzenia niedługo. Raulu, aby dodać jej odwagi, uściskaj przyszłą wicehrabinę de Challins.
 Raul pocałował w czoło Genowefę, poczem odszedł za innymi.
 Drzwi pawilonu zostały zamknięte i wszyscy wkrótce znaleźli się na brzegu Marny.
 — Jak tylko wyszli z parku, Gilbert zapytał:
 — Przekonaliście się panowie?
 — Jakże mogłoby być inaczej, odpowiedział prokurator Rzeczpospolitej. Zbrodnia została spełnioną w naszych oczach.
 — Miejcie trochę cierpliwości, a przekonacie się, że bezczelność zbrodniarzy wyrównywa ich nikczemności!!
 Szli spiesznym krokiem, aby przybyć na dworzec Nogent-sur Marne.