Strona:PL X de Montépin Panna do towarzystwa.djvu/220

LIX.

 — Są na śladzie!!... zawołał doktor.
 — Być może zwęszyły zająca lub sarnę... zauważył prokurator Rzeczyposkolitej.
 Gilbert głową uczynił znak przeczenia.
 — Nie sądzę, odrzekł, kiedy gonią jakąś zwierzynę, sposób ich szczekania całkiem jest inny.
 Psy biegły pomiędzy drzwami, węsząc mech okrywający ziemię.
 Trzeba było przyśpieszać kroku aby ich z oczu nie stracić.
 Nagle puściły się tak szybko, że zniknęły.
 Strażnik wiejski z Morfontaine, posługując się rękami złożonemi na sposób tuby, zawołał:
 — Idą w stronę drogi.
 Kilka sekund upłynęło, poczem rodzaj ich szczekania zmienił się zupełnie. — Charty wrzeszczały w sposób straszliwy, wydając okrzyki gniewu i szalone wycia.
 — Niewątpliwie coś znaleźli! rzekł Gilbert.
 Wszyscy pospiesznie skierowali się ku miejscu w którem psy wydawały takie wrzaski.
 Wkrótce doszli do drogi, naprzeciwko pawilonu, w miejscu gdzie kilka dni temu widzieliśmy Agrę i Nella usiłujących rzucić się na Juliana Vendame, którego obecność w oknie przyprowadzała je do wściekłości.
 Charty zajadle rzucały się drzwi, drzwi, drapały drzewo, gryzły, z głuchem warczeniem.
 Zdawać by się mogło, że oba psy nagle dostały ataku wścieklizny.
 — To dziwne! rzekł prokurator Rzeczypospolitej. Dlaczegóż chcą przegryść te drzwi?
 — Bo czują za niemi coś podejrzanego, — odrzekł doktór Gilbert — należałoby by je otworzyć.
 Mer na to odezwał się:
 — Dom jest niezamieszkany... — rzekł — na leży do niejakiego Loiseau, kupca z Paryża.
 Gilbert zmarszczył brwi i odrzekł:
 — Jakiś malarz przychodził tu dokonywać reperacyi.... Widziałem go.... Czy tego człowieka już tu niema?
 Konduktor dyliżansu Morfontaine, który połączył się z tłumem ciekawych, odpowiedział:
 — Nie widziano go od pięciu dni... — Zapewne powrócił do Paryża.
 Psy dochodziły do prawdziwego paroksyzmu szaleństwa.
 — Niech sprowadzą ślusarza i otworzą drzwi... rozkazał prokurator Rzeczypospolitej.
 W dziesięć minut potem drzwi były otwarte i psy pokazując straszne swe kły, wpadły do domu, lecz zamiast na schody, biegły korytarzem na parterze i rzuciły się na drzwi prowadzące do ogrodu.
 Doktór drzwi te otworzył.
 Agra i Nello w kilku skokach przypadły do studni, i oparłszy przednie łapy na poręczy, z grzbietem zaokrąglonym, skurczonemi pazurami, nozdrzami rozwartemi, wdychały wyziewy wychodzące ze studni, poczem wyć poczęły z podwójną wściekłością.
 Gilbert zmuszony był pogrozić biczem i przyczepić sfory do ich obroży.
 Prokurator Rzeczypospolitej zwrócił się do tłumu ciekawych tłoczących się w ogrodzie.
 — Czy jest pomiędzy wami, zapytał, człowiek któryby zechciał zejść do studni i zbadać jej wnętrze?
 — Ja... — odpowiedział miejscowy studniarz... — potrzeba tylko, żeby mi kto pomógł.
 Kilku wieśniaków zbliżyło się.
 Studniarz włożył nogi do wiadra wiszącego na belce, i wieśniacy spuścili go zwolna.
 Przez czas kilku minut wzruszenie i oczekiwanie było niedouwierzenia.
 Milczenie absolutne panowało.
 Nagle z głębi studni dał się słyszeć głos:
 — Trup garbuska znajduje się tu, — mówił.
 Dreszcz przebiegł tłum jednocześnie, dał się słyszeć niewyraźny szmer.
 Wszyscy wkrótce razem mówić zaczęli.
 Trzeba było wydobyć zwłoki.
 Operacya ta bardzo łatwą się okazała, nieszczęśliwy chłopiec nie wiele ważył, i wkrótce mały jego trup ukazał się po nad otworem studni, jak tównież pakiet ubrania, w którem znaleziono skórzany worek roznosiciela telegramów.
 — Zobaczcie czy depesza do mnie adresowana znajduje się w worku, — rzekł Gilbert.
 — Worek był próżny.
 Doktór zbliżył się do Raula i rzekł mu po cichu:
 — Filip de Garennes i Julian Vandame, tędy przechodzili.
 — Cóż czynić teraz? zapytał pan de Challins.
 — Nic jak na teraz, potrzebujemy bowiem jeszcze Juliana Vendama... Ale godzina tego nędznika przyjdzie...
 Gilbert mówił dalej głośno, zwracając się do prokuratora Rzeczypospolitej:
 — Otóż jesteś pan na śladzie.... Prowadź pan dalej śledztwo.... Ja z mojej strony, starać się będę oświecić pan a o ile będę mógł.
 — Dziękuję panu po tysiąc razy, za pomoc, którą, którą nam pan okazałeś, — odrzekł prokurator. Bez pana nie doszlibyśmy do żadnego rezultatu.
 — Czy mogę się oddalić?
 — Jesteś pan wolny.