Strona:PL X de Montépin Panna do towarzystwa.djvu/38

 — Jego prawej córce! — przerwała baronowa z gestem zdumienia. — On miał córkę!
 — Słuchaj dalej, moja matko! — rzekł Filip, którego czoło potem było okryte. Czytał dalej:
 „Mojej prawej córce zapisanej w książkach stanu cywilnego w Compiègne 17 grudnia 1863 pod imieniem Genowefy de Vadans, córki hrabiego Karola-Maksymiliana de Vadans i Joanny de Viefville, umieszczonej tegoż samego dnia u Mikołaja Vendame rolnika w Nanteuil-le-Haudoin, jak to zaświadcza dołączone tu pokwitowanie, które ma służyć egzekutorowi mego testamentu, do reklamowania mej córki i wprowadzenia jej w posiadanie majątku...“
 — Córka! — zawołał Filip — jakaś nieznajoma kradnie nam nasze miliony!
 Tym razem baronowa przerwała:
 — Czytaj dalej, czytaj! Czyż nie widzisz, że siedzę jak na rozpalonych węglach.
 Młody człowiek czytał dalej:
 „mianuję siostrzeńca mego Raula de Challins egzekutorem mego testamentu i pragnę, jeżeli serce jego jest wolne, aby zaślubił porzucone okrutnie przezemnie dziecko od czasu śmierci jego matki, za co błagam Boga o przebaczenie.
 „w Paryżu 25 lipca 1881 „Maksymilian de Vadans“.
 Filip wyczerpany, dyszący, zwiesił głowę na piersi.
 — Rozumiem wszystko — rzekła baronowa. Tajemnica, którą podejrzywałam osiemnaście lat temu, jest dla mnie dziś jasną. Hrabina Joanna kochała sWego szwagra Gilberta. Maksymilian zabił Gilberta i ukrył trupa, rozgłosiwszy o śmierci jego w Ameryce. Joanna wkrótce za nim poszła do grobu. Hrabia usunął dziecko nienawidząc go zapewne, potem po osiemnastu latach, osłabł na umyśle i ogarnęły go niedorzeczne wyrzuty sumienia, wtedy napisał testament.
 Filip szybko podniósł głowę.
 — A więc cóż, cóż nas to obchodzi! — odrzekł dzikim jakimś tonem. Testament w moich jest rękach! Ta dziewczyna nigdy się nie dowie kto był jej ojcem... pozostanie Genowefą, niczem więcej jak Genowefą...
 — Czyż to podobna?
 — Dla czegóżby nie?
 — Śmierć twego wuja wiadomą będzie wszędzie, za kilka dni.
 — A więc?
 — Ludzie, którym dziecko zostało powierzone nie będą milczeć...
 — Vendamowie? jakżeż mówić mają, kiedy nie znają nazwiska ojca Genowefy?...
 — Ale ta Honoryna Lefebvre, ta wie dobrze! Może wydać tajemnicę, a raczej sprzedać...
 — Zajmę się nią, i jeśli będzie potrzeba, kupię jej milczenie... Genowefy nie ma się co obawiać. Miliony do nas należą!!
 Mówiąc to Filip włożył papiery w kopertę, a kopertę do kieszeni...
 — Miliony... — powtórzyła pani de Garennes.
 — Naturalnie.
 — Chcesz powiedzieć, połowa tych milionów, bo jak nie ma testamentu, Raul bierze swoją część.
 Młody baron potrząsnął głową.
 — Raul nic nie weźmie... — rzekł. — Wszystko będzie nasze!
 — Nie rozumiem... o czem ty myślisz? Wytłomacz się.
 — Chcesz tego matko?
 — Proszę cię...
 — A nie uczujesz słabości, ani przerażenia? Nie zechcesz sprzeciwić się mojemu planowi?
 — Wiem, że toby się na nic nie przydało, że nikt w świecie, nie mógłby przeszkodzić ci dokonać tego co raz postanowiłeś.
 — Posłuchaj więc moja matko... Nie znasz kodeksu, ale ja który jestem adwokatem, a tem samem prawnikiem, znam go we wszystkich szczegółach... Otóż artykuł 727 kodeksu cywilnego, księga 3, tytuł 1, rozdział 2 mówi:
 „Niegodni są brania spadku, i jako tacy wyłąłączeni od sukcesyi: 1-o ten który zostanie skazany za targnięcie się na życie zmarłego...“
 — Nieszczęśliwy!! — zawołała pani de Garennes. Co za przerażająca myśl przyszła ci do głowy?
 — Myśl zabrania bez podziału milionów mojejego wuja... Cóż nad to prostszego?
 — Obawiam się zrozumieć cię...
 — To znaczy, że mnie rozumiesz...
 — Chcesz zgubić Raula...
 — Chcę mieć miliony... Tem gorzej dla Raula jeżeli mi staje na zawadzie!
 — Cóż chcesz uczynić?
 — Mistrzowski zamach, bądź pewna, gdyż znalazłem to czego szukałem... przypadek nastręcza mi sposobność, mam pod ręką człowieka który może mi pomódz, sam bowiem działać nie mogę.
 — Któż jest ten człowiek?
 — Julian Vendame.
 — Twój lokaj?
 — Tak jest.
 — I ośmielisz się zaufać mu? Wziąść go za wspólnika?
 — Wybrałbym go z tysiąca... Jestem jego pewny...
 — Wierzysz w jego poświęcenie?
 Filip pogardliwie wzruszył ramionami.
 — Jego poświęcenie! — powtórzył śmiejąc się — oh! bynajmniej! Julian poświęca się tylko dla własnego interesu. Otóż w jego interesie leży pomagać mi... Z resztą wskutek pewnych szczególnych okoliczności znajduje się on w absolutnej odemnie zależności... A zatem nic nie ryzykuję a mam prawo na niego rachować... Pozostań tu moja matko... Wychodzę na godzinę.
 — Gdzie idziesz?
 — Idę do siebie...
 — Widzieć się z tym lokajem, zapewne?
 — Właśnie.
 — Ostrzegam cię raz jeszcze, strzeż się...
 Filip nic nie odpowiedział i wyszedł. Na dziedzińcu spotkał odźwiernego.
 — Berthaud — rzekł mu — jak Honoryuaz powróci, uprzedź go, że interes powołuje mnie do sądu... Za godzinę lub dwie powrócę...
 — Polecenie pana barona, zostanie spełnione — odrzekł Berthaud.
 Młody człowiek poszedł ulicą Garancière, minął ogród Luksemburski i w niecałe dziesięć minut zna-