Strona:PL X de Montépin Panna do towarzystwa.djvu/52

kiedy wyrośnie na mężczyznę... Powiedz mi szczerze Honoryuszu. Jakie jest twoje zdanie o Raulu?
 — Jestto zacny i dzielny młodzieniec! — Zawołał kamerdyner z widocznem przekonaniem. — Kochał on bardzo swego wuja, i aż do ostatniej chwili okazywał mu głębokie przywiązanie...
 — Kiedy mój brat ostatnia wydał tchnienie, kto był przy nim?
 — Pan Raul.
 — Sam?
 — Sam, tak panie.
 — Kto towarzyszył furgonowi pogrzebowemu przewożącemu do Compiègne ciało mego brata?
 — Pan Raul...
 — Zawsze on! — pomyślał doktór i pochyliwszy głowę zatopił się w myślach przez chwil kilka.
 Kamerdyner myśląc o pytaniach, jakie mu zadawał, spoglądał na niego niespokojny.
 Gilbert mówił dalej.
 — Czy mój siostrzeniec Raul de Challins, widząc zbliżającą się ostatnią chwilę nie kazał wezwać mojej siostry baronowej de Garennes?
 — Pan hrabia nie chciał widzieć, ani pani de Garennes ani drugiego swego siostrzeńca, pana Filipa.. — odpowiedział Honoryusz — nie lubił ich...
 — Cóż się stało z Filipem, co robi teraz?
 — Jest adwokatem.
 — Bardzo to szlachetne powołanie. Dla czegóż mój brat odsuwał od siebie siostrzeńca?
 — Pan hrabia zerzucał panu Filipowi, że jest marnotrawcą, hulaką, tracącym pieniądze...
 — Ah! — rzekł Gilbert marsząc brwi — człowiek dotrzymał, co dziecko obiecywało... Dobrzem osądził Filipa... — po chwili dodał:
 — Ale pan de Challins, po śmierci mego brata, zawiadomił natychmiast swoją ciotkę i kuzyna... nieprawdaż?
 — Tak jest panie, zrana w sam dzień zgonu... pan Raul i ja upadaliśmy z utrudzenia, czuwaliśmy kilka nocy z rzędu... Pani baronowa i pan Filip zastąpili nas przy łożu śmiertelnem naszego biednego pana...
 — Siostra moja razem z synem tu przyszła?
 — Tak jest; razem...
 — A czy przed śmiercią brat mój napisał ostatnie rozporządzenie?
 — Nie panie...
 — Jesteś tego pewny?
 — Tak mi się zdaje...
 — Na czemże opierasz to przekonanie?
 — Notaryusz pana hrabiego, którego pan Raul zapytywał, czy jest depozytaryuszem testamentu, odpowiedział przecząco.
 — Wszak brat mój mógł złożyć testament w szufladzie jakiego sprzętu.
 — Żadna szuflada nie była zamknięta. Szukałem ale nic nie znalazłem...
 — Czy dopełniono opieczętowania?
 — Nie panie.
 — Z jakiej przyczyny?
 — Pani de Garennes i pan Raul jedyni sukcesorowie ponieważ pana uważano za umarłego: sądzili to zbytecznem.
 Gilbert nic nie odpowiedział. Zdawał się być coraz bardziej zaprzątniętym.
 — H onoryuszu — rzekł nagle — oczekuję po tobie formalnego zobowiązania się, uroczystej obietnicy...
 — Przyrzekam bez wahania.
 — Przysięgnij mi, nie wyjawić nikomu ani władnym wypadku, że ja żyję, przysięgnij zachować w tajemnicy, to co mówiliśmy i to co mi pozostaje do powiedzenia.
 — Przysięgam!
 — Trzeba zrozumieć całą rozciągłość obietnicy jakiej od ciebie wymagam... W tem słowie nikomu nie ma żadnych wyjątków... powinieneś milczeć, choćbyś miał być zapytywany przez policyę, przez sędziego śledczego, lub przez prokuratora rzeczypospolitej...
 — Sędziego śledczego.. prokuratora — powtórzył kamerdyner zdumiony.
 — Tak jest...
 — Ależ panie czyż to jest możliwe?
 — Nie chodzi o wypytywanie mnie, tylko o przyrzeczenie.
 — A zatem panie, przysięgam na mój honor, na wszystko co mam najświętszego w życiu, że będę niemym, jakkolwiek upoważnieni będą ci, którzy by żądali abym mówił.
 — To dobrze, liczę na ciebie.
 — Może pan liczyć... Choćby mnie głowę ucięto, nie powiem ani słowa...
 — Teraz, Honoryuszu, zbierz swoje wspomnienia, i odpowiadaj mi z zupełną szczerością.
 — Do tego także panie zobowiązuję się.
 — Czy nie słyszałeś nigdy ażeby mój brat miał córkę?
 Kamerdyner spojrzał na Gilberta z widocznem zadziwieniem.
 — Córkę... — powtórzył potrząsając głową — córkę... pan hrabia... Ależ nie, z pewnością nie, nigdy o czemś podobnem nie słyszałem...
 — Nie widziałeś tu nigdy młodej jakiej dziewczyny?
 — Nigdy, mogę pana zapewnić, że żadna młoda dziewczyna nie przestąpiła progów tego domu w jakiejkolwiek bądź okoliczności.
 — A czy nic w papierach mego brata nie nasuwa myśli o urodzeniu dziecka?
 — Nie... przeglądałem papiery aby je uporządkować... nie było w nich nic... chyba...
 Honoryusz przerwał.
 — Chyba co? — powtórzył Gilbert, którego oddech zatrzymał się.
 — Pan hrabia chował niektóre papiery, w małem biurku w sypialnym pokoju.
 — Nie oglądałeś więc tego biurka?
 — Nie panie... Chciałem to uczynić, ale coś mi przeszkodziło, nie pamiętam już co, a później nie myślałem już o tem.
 — Szkoda że zapomniałeś. Być może to biurko zawiera testament, może jest w nim jakaś notatka odnosząca się do dziecka, o którem mówię...
 — Pozwoli mi pan z kolei zadać sobie pytanie? — rzekł Honoryusz nieśmiało.
 — Bezwątpienia.