Strona:PL X de Montépin Panna do towarzystwa.djvu/93

 — Jeżeli tak, to wszystko idzie wybornie. Idę natychmiast do mojej matki, aby zobaczyć Genowefę.
 — Czy pan baron już co postanowił względem niej?
 — Nic jeszcze, twoja przybrana siostra nie ma się czego obawiać... jak na teraz...
 — Jak na teraz... — powtórzył Julian ze złośliwym uśmiechem. — Małe to zastrzeżenie wydaje mi się groźnem na przyszłość...
 — Będzie to zależeć od samej Genowefy.
 — Zresztą mało mnie to obchodzi — odrzekł Vendame — nie należy ona do mojej familii... Czuję się w obowiązku zwrócić uwagę pana barona, na jedną rzecz, która się może wydarzyć...
 — Cóż takiego?
 — Należy spodziewać, że Genowefie przyjdzie na myśl napisać do tych, których uważa za swoich rodziców, zawiadamiając o zmianie służby... pewnem jest nawet, że będzie chciała to uczynić...
 — Byłoby to bardzo niebezpiecznem — rzekł Filip.
 — Tak jest, bardzo niebezpiecznem, gdyż ojciec i matka Vendame, wiedząc gdzie się znajduje Genowefa, mogliby odpowiedzieć gdyby ich zapytywano...
 — Jest tylko jeden środek uniknięcia tego.
 — Do licha, przejmować listy... Ale któż się tego podejmie?
 — Moja matka, uprzedzę ją... strzedz będzie doskonale... zaręczam ci...
 — Wybornie! nie ma już zatem żadnej, obawy.
 Filip opuścił swego wspólnika i udał się na ulicę Madame.
 — Czy moja matka jest samą — zapytał służącego który drzwi mu otworzył.
 — Pani baronowa, jest ze swoją panną do towarzystwa...
 Młody człowiek udał zadziwienie.
 — Aha! nareszcie znalazła?
 — Tak jest panie baronie.
 — Zapewne osoba w dojrzałym wieku?
 — Nie panie baronie, jest to młoda panienka.
 — A kiedyż ta młoda panienka, objęła swe obowiązki?
 — Od dwóch albo może trzech godzin.
 — Gdzież jest moja matka w tej chwili?
 — Pani baronowa jest w swoim pokoju.
 — Uprzedź ją, że czekam na nią w salonie.
 — Dobrze, panie baronie.
 Służący poszedł spełnić to polecenie.
 Filip nie długo oczekiwał, po kilku minutach pani de Garennes weszła do salonu.
 — Wiesz, co się stało? — rzekła półgłosem.
 — Wiem, Vendame uprzedził mnie. No cóż, jakże znajdujesz tę młodą dziewczynę?...
 — Jest zachwycającą.
 — Ah! Ah!...
 — Wykształcona, skromna i dystyngowana — mówiła dalej pani de Garennes. — Zdawałoby się, że się wychowywała w Sacré-Cour lub aux-Oiseaux... Odgaduje się w niej rasę na pierwszy rzut oka, co zresztą nic dziwnego, ponieważ krew naszej rodziny płynie w jej żyłach.
 Filip uśmiechnął się...
 — Istotnie — rzekł — wszystko to zachwyca mnie prawdziwie...
 — A toż dla czego? — rzekła baronowa zadziwioną.
 — Dla tego, że zadanie moje staje się nietylko łatwem, ale i bardzo przyjemnem...
 — O jakimże mówisz zadaniu?
 — Nie odgadujesz więc matko?
 — Nie.
 — Szukaj a znajdziesz...
 Pani de Garennes spojrzała na sufit, i poczęła zastanawiać się i po chwili rzekła: