Strona:PL X de Montépin Panna do towarzystwa.djvu/99

ta muszą osłabiać człowieka, nie ma w tem nic niepokojącego, siły powrócą prędko...
 — Kto wie?
 — Doktór zapewniał.
 — Właśnie o doktorze chciałem z tobą pomówić.
 — To bardzo dobry człowiek i zdatny, dużo umie! — wyprowadził cię z wielkiego niebezpieczeństwa.
 — Niewątpliwie, bardzo mu jestem wdzięczny za jego starania. Oddaję całą sprawiedliwość jego zasługom. — Ale kiedy się jest już starym tak jak ja, ma się czasami pewne myśli, manje, urojenia jeśli chcesz... więc i mnie się zdaje, że pomimo całej nauki, doktór ten nie leczy mnie tak jakby potrzeba ażebym jak najprędzej mógł stanąć na nogach.
 — Mylisz się, stary kolego.
 — Być może, ale wlazło mi w głowę, może niesłusznie, że powinienem poradzić się innego lekarza.
 — A dlaczegóż by nie? — rzekł Berthaud z uległością... Jeżeli to nie pomoże, z pewnością nie zaszkodzi. Pójdę zaraz sprowadzić drugiego doktora, a nawet jeżeli chcesz sprowadzę trzeciego...
 — Kiedy tylko jeden jest doktór na świecie, do którego mam zaufanie... Dawny mój znajomy, niezmiernie uczony człowiek.
 — Bardzo dobrze... Jakże się nazywa?
 — Doktór Gilbert...
 — Daj mi jego adres, pobiegnę zaraz...
 — Nie mieszka w Paryżu.
 — A gdzież mieszka?
 — W Morfontaine...
 — Znam Morfontaine... śliczna okolica o dwie mile od Chapelle-en-Serval. Ale to trochę za daleko żeby tam iść po niego... Czy chcesz żebym napisał aby do ciebie przyjechał?...
 — Napisać... — rzekł chory. — A która teraz godzina?
 — Piąta bez kilku minut — odrzekł Berthaud.
 — Na list już dziś zapóźno, nie odszedłby, a chciałbym koniecznie jutro zobaczyć doktora Gilberta...
 — W takim razie, nic łatwiejszego jak posłać mu depeszę... odbierze ją jeszcze dziś wieczorem.
 — To prawda...
 — Powiedz czego chcesz, napiszę i pobiegnę do biura telegraficznego.
 — Tak, tak, proszę cię o to.
 Berthaud wziął arkusz papieru i pióro.
 — Jestem gotów... — rzekł — dyktuj...
 Honoryusz znużony rozmową, dyktował słabym głosem:
 „Doktór Gilbert — Morfontaine — Oise.
 „Chory pragnie widzieć pana, na ulicy Garancière jutro“.
 — Muszę uprzedzić cię ojednej rzeczy... — przerwał Berthaud.
 — O czem?
 — Zuzanna i ja dostaliśmy wezwanie, aby się stawić jutro o pierwszej popołudniu w Pałacu Sprawiedliwości, do sędziego śledczego, prawdopodobnie w sprawie biednego pana Raula... Wyjdziemy z pałacu, o dwunastej nikogo zatem nie będzie aby drzwi otworzyć, jeżeli doktór nadejdzie.
 — Coś napisał?
 „Chory pragnie widzieć pana na ulicy Garancière, jutro...“
 — Dodaj te słowa: „Przed południem. Bardzo pilno“.
 — Już jest.
 — Podpisz teraz depeszę mojem imieniem: „Honoryusz“ i odnieś do biura telegraficznego.
 — Biegnę! Aby tylko przyszedł ten doktór Gilbert...
 — Przyjdzie, jestem tego pewny.
 — Dobrze się zdarza, że tem samem będziesz miał kogoś przy tobie, podczas gdy Zuzanna i ja będziemy w sądzie. Niepokoiło nas tak samego zostawiać cię.
 Po tych słowach Berthaud wyszedł i udał się do biura telegraficznego.
 Gilbert jak zwykle samotny w swojej willi w Morfontaine, oczekiwał z gorączkową niecierpliwością wypadków, które według niego z dnia na dzień nastąpić powinny, odnośnie do tego co nazywał Tajemnicą Pontarmé, a jeszcze ze stokroć większą niecierpliwością odpowiedzi od swego przyjaciela Mortimera, bankiera w Nowym Yorku. Myśl o córce nie opuszczała go ani na chwilę.
 — Nie należało się spuszczać na nikogo, trzeba było jechać samemu do Ameryki — mówił sobie czasami.
 Potem zastanawiając się dochodził do przekonania, że podróż nie wpłynęłaby bynajmniej na przyśpieszenie rezultatu, i że obecność jego konieczną jest we Francyi, gdzie według wszelkiego prawdopodobieństwa przyjdzie mu odegrać niedługo czynną rolę.
 W chwili kiedy powracamy do Kwadratowego domu, była godzina dziewiąta wieczorem.
 Brat ś. p. hrabeigo Maksymiliana tylko co wstał od stołu.
 Oparty na poręczy krzesła z roztargnieniem głaskał Agrę i Nella których ostro zakończone mordy spoczywały na jego kolanach.
 Nagle odgłos dzwonka u drzwi kraty dał się słysyeć.
 Oba charty skoczyły i gwałtownie szczekać poczęły.
 — Leżeć! — zawołał doktór.
 Psy usłuchały w połowie, zamiast zamilczeć zupełnie, głucho tylko warczały.
 — Kto to może być tak późno? — zapytał siebie doktór Gilbert.
 Czekał.
 Po kilku minutach wszedł Wilhelm i na zapytanie:
 — Co się stało? Kto dzwonił?
 Odpowiedział:
 — Człowiek z biura telegraficznego... Przyniósł dla pana doktora dwie depesze... Oto są... Czeka na pokwitowanie.
 Gilbert podpisał pokwitowanie, i ręką drżącą ze wzruszenia wziął dwa telegramy.
 — Co zawierają te telegramy? Co w nich wyczytam, szczęśliwe, czy też opłakane nowiny?
 Potem przysuwając lampę stojącą na stole, przedarł jedną z dwóch kopert i przebiegł ją oczami.
 — Honoryusz chory, i wzywa mnie — poszepnął marszcząc brwi. — Bardzo pilne! A zatem ma coś wa-