Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/11

 — Mamo! — zawołał — to nasz przyjaciel pan Garaud, ten który mi dał tego pięknego konika.
 Korzystając z chwili, osobistość jaką chłopczyna nazwał panem Garaud nadeszła, łącząc się z matką i synem.
 Joanna mocno zmięszana, starała się zapanować nad sobą i pokryć wzruszenie.
 Nowo nadeszły był bladym, powieki mu drżały, a serce gwałtownie uderzało.
 Pochyliwszy się, wziął Jurasia na ręce i ucałował w oba policzki mówiąc:
 — Jak się masz mały!
 Potem postawiwszy go na ziemi, zwrócił się ku Joannie mówiąc nie bez pewnej goryczy w głosie:
 — Wiesz pani Portier, możnaby sądzić iż ty mnie się obawiasz... Zkąd to i dlaczego? Słyszałaś mnie dobrze przed chwilą, gdym wymówił twoje nazwisko, i zamiast zaczekać na mnie, przyspieszyłaś kroku. Niechcesz więc mówić zemną? Starasz się mnie unikać... cóżem ci zawinił?
 Mówiąc te słowa, Garaud był smutnym, ponurym.
 Młoda kobieta odpowiedziała z zakłopotaniem:
 — Upewniam pana że się mylisz — nie słyszałam ciebie; spieszę się z powrotem do fabryki, pozostawiwszy w mojej stancyjce przy otwieraniu drzwi robotnicę, z przyczyny czego niespokojną jestem.
 — Czy w rzeczy samej nie słyszałaś mnie pani? — pytał z niedowierzaniem Garaud.
 — Wszak mówię panu.
 — To nie racya abym ci wierzył. Unikasz wciąż zemną spotkania, mimo iż jesteś przekonaną, że szczęśliwym, nad wyraz szczęśliwym się czuje, mogąc z tobą pomówić słów kilka. Wszakże wiesz o tem Joanno?
 — Panie Jakóbie — odparła żywo — nie zaczynaj mówić do mnie w ten sposób, jak to po kilkakrotnie