Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/114

 — Tem lepiej!
 Tu pani Darier poszła się zająć przyrządzeniem śniadania.
 — Znajdziesz mnie w ogrodzie — rzekł proboszcz — chcę skończyć kopanie rabatki.
 Artysta złożył swoje przybory w pokoju, jaki zwykle za każdą bytnością w Chévry zajmował, przebrał się i poszedł do warzywnego ogrodu na spotkanie księdza Langier, który złożywszy swe ogrodnicze narzędzia, ujął pod ramię młodzieńca i udał się z nim do altanki, otoczonej zielenią.
 — Mamy zapewne wiele z sobą do pomówienia, drogie dziecię — rzekł proboszcz siadając — nie widzieliśmy się od sześciu długich miesięcy.
 — Nic tak ważnego nie zaszło, opiekunie, życie moje spokojnie płynęło.
 — A twoja praca?
 — Pracowałem wiele z zapałem i nadzieją.
 — Jakież rezultaty?
 — Zadawalniające... z punktu widzenia rzeczy materjalnego. Życzy nam dobrze sprzedawać swoje obrazy... Pieniądze jednak, to nie wszystko jeszcze...
 — Marzysz o sławie?...
 — Jeśli nie o niej, co byłoby nazbyt ambitnem w mym wieku, to o wziętości przynajmniej...
 — Wszak jesteś już znanym...
 — Nie dosyć jeszcze... Chciałbym jednym ruchem wznieść się po nad poziom...
 — A czegóż ci do tego trzeba
 — Wynaleźć niezwykły temat do obrazu i mistrzowsko go wykonać. Dwie rzeczy nader skromne, jak widzisz, opiekunie — kończył, śmiejąc się, Edmund.
 — Być może, coś tu wynajdziesz...
 — Chciałbym... i spodziewani się prawie, gdyż rodzicielska życzliwość twoja, proboszczu, niejednokrotnie przynosiła mi szczęście.