Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/125

rego syna, miałam z nim długą rozmowę. Wiadomo panu, że mój brat był wynalazcą, że przepędzał życie na odszukiwaniu postępów w mechanice przemysłowej.
 — Wiem, że pan Labroue był uczonym.
 — Otóż, zwierzył on mi się w pewnym względzie.
 — W czem takiem?
 — Wynalazł maszynę do giloszowania krzywych powierzchni. Zbudowawszy ją w krótkim czasie, miał nadzieję zebrania ztąd wielkiego majątku. Plany wykończał w najściślejszej tajemnicy i powierzył takowe jedynie...
 — Komu?
 — Człowiekowi, który mógł był powziąć myśl przywłaszczenia sobie jego wynalazku, eksploatowania go na własną korzyść i zbogacenia się z krzywdą prawdziwego twórcy. Przypuściwszy to, kradzież, podpalenie fabryki, morderstwo, wszystko wyjaśnionem zostanie. Nie mogę wierzyć albowiem, aby kobieta choćby najbardziej energiczna i mściwa, zdolną była do spełnienia podobnego dzieła zniszczenia.
 — Kogo więc pan Labroue wtajemniczył w swe plany?
 — Nadzorcę fabryki...
 — Nazwiskiem?
 — Jakób Garaud.
 Ricoux zerwał się z krzesła. Usłyszawszy to sędzia śledczy uśmiechnął się z lekka.
 — Pani błądzisz w tym razie — rzekł.
 — Ja, błądzę?
 — Tak. Ponieważ jeśli jest człowiek, którego żadne podejrzenie dosięgnąć nie zdoła, to ten właśnie, jakiego pani wskazujesz.
 — Dlaczego?
 — On umarł.
 — Umarł?! — zawołała pani Bertin.
 — Tak. Stał się ofiarą własnego poświęcenia, skoczywszy w płomienie dla ratowania papierów i kasy pana Labroue; co potwierdzam, jako naoczny świadek — zawołał Ri-