Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/133

w innej ludniejszej okolicy. Przed przykuciem tu, mieszkałaś pani, być może w mieście, gdzie miałaś jakiś obowiązek?...
 — Tak, miałam!...
 — Dlaczegóż go porzuciłaś?
 — Pomimowolnie pozbawiono mnie miejsca tego, z przyczyny bynajmniej nie nagannego prowadzenia się mego, lecz żem nie posiadała odpowiedniego uzdolnienia. Za kilka dni miałam opuścić tę służbę. Smutna okoliczność nakazała mi uczynić to wcześniej.
 — I podróżujesz pieszo z dziecięciem? Czyż nie posiadasz żadnych środków pieniężnych?
 — Miałam sześć sous, za które kupiłam żywność dla dziecka.
 — Chcąc ci wyszukać miejsce, przedstawić cię gdzieśkolwiek, muszę przedewszystkiem wiedzieć, kim jesteś? Czy masz przy sobie swoje legitymacyjne papiery?
 Joanna na te słowa zadrżała.
 — Papiery?... — wyjąkała z cicha.
 — Tak; — pojmujesz, sądzę, że chcąc otrzymać miejsce w jakim domu, a będąc nieznaną w tej okolicy, potrzebujesz złożyć świadectwa, dowody. Bez tego nikt cię przyjąć nie zechce.
 Młoda kobieta pobladła. Dać się poznać, było to powiedzieć: „Jestem tą, która uciekła z podpalonej fabryki. Jestem kobietą, oskarżoną o zbrodnię, a gdy nikczemnik pewien postanowił mnie zgubić, usprawiedliwić się nie jestem w stanie.“
 Położenie zdawało się być bez wyjścia. W którąbądź stronę zwróciła się nieszczęśliwa, przepaść się przed nią otwierała.
 Zmieszanie Joanny nie uszło baczności księdza Langier.
 — Jakże się pani nazywasz? — zapytał.
 — Joanna... — odpowiedziała.
 — Ależ to tylko imię, a ponieważ byłaś zamężną, nosisz zatem nazwisko swojego męża.