Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/139

 — Odźwierna niegdyś i nadzorczymi fabryki inżyniera Juliana Labroue w Alfortville, departamencie Sekwany?
 — Tak panie.
 Mer uczynił znak skinieniem. Zbliżył się dowódzca żandarmów.
 — W imieniu prawa aresztuję cię! — rzekł.
 — Dobrze! aresztuj cle mnie! — wołała z uniesieniem — prowadźcie do więzienia! Możecie mnie potępić i posłać nawet pod gilotynę, mimo to wołać nie przestanę: jam niewinna!.. niewinna!
 — Mamo, mamo, mamo! — krzyczał Juraś przestraszony.
 Oficer zwrócił się do towarzyszącej sobie służby.
 — Załóżcie jej kajdany! — wołał.
 Joanna uczuła drżenie wstrząsające całem jej ciałem.
 — Kajdany! — powtórzyła stłumionym głosem, w tył się cofając. — Och! nie, nie, nigdy... przenigdy.
 — Nie opieraj się moje dziecię, ja proszę cię o to... — rzekł proboszcz. — Poddaj się, jako prawdziwa chrześcijanka, bądź posłuszną prawu.
 Nieszczęsna opuściwszy głowę, podała ręce.
 — Dobrze! A teraz w drogę! — zawołał dowódzca.
 Juraś uczepił się do skrępowanych łańcuchami rąk matki.
 —Och! — zastań mamo! — wołał — zostań, ja się boję!
 — Nie płacz me dziecię — szepnęła — Bóg nami opiekować się będzie.
 — Ja nie chcę, ażeby ciebie mamo uprowadzili, nie chcę! — wołał chłopczyna.
 — A więc pójdź zemną.
 — Nie! — dziecko nie może iść z tobą — ozwał się oficer.
 — Rozłączacie mnie więc z synem? — wołała z rozpaczą uwięziona.
 — Tak, trzeba. — W rozkazie aresztowania wymienioną tylko jesteś ty sama, Joanna Fortier. Niema tam mowy o żadnem dziecku. Gdy zdarzy się, że matkę osadzą w wię-