Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/144

żadnym dowodem? Potępisz mnie... a jednak jestem niewinną.
 — Utrzymujesz więc, żeś nie zamordowała pana Labroue?
 — Zaprzeczam temu z całych sił moich!
 — Twierdzisz, iż nie miałaś do niego żalnej nienawiści?
 — Nienawiści? Za cobym ją mieć miała?
 — Wszak cię wypędził?
 — Nie, panie; on powiadomił mnie tylko, że nie mogę dłużej pełnić mego obowiązku w fabryce. Działał w pełni praw swoich, a mimo, że jego decyzya przykra dla mnie była, zrozumiałam, że miał zupełną słuszność w tym razie.
 — Czułaś urazę do pana Labroux z przyczyny — śmierci swego męża?
 — Zkąd mogłabym mieć urazę do pryncypała za nieszczęście, które nastąpiło nie z jego winy?
 — Zaprzeczasz więc, żeś podpaliła fabrykę?
 — Zaprzeczam! jak również i morderstwu. Tych obu zbrodni nie popełniłam.
 — Dowiedź mi tego?
 — Jak?... w jaki sposób?
 — Zbijając poszlaki, zebrane przeciw sobie, których jest moc przerażająca! Kupowałaś dwukrotnie w znacznej ilości petroleum?
 — To prawda!
 — Cześć tego płynu umieściłaś w butelkach?...
 — To także prawda!
 — Butelki znaleziono wypróżnione na podwórzu fabryki, po wylaniu przez ciebie płynu na wióry w warsztatach?
 — To fałsz! Zaprzeczam temu!
 Sędzia śledczy zatrzymał po raz drugi na Joannie przenikające spojrzenie. Nie spuściła oczów.
 — Otworzyłaś kasę pana Labroux — mówił dalej — aby z niej ukraść pieniądze. Inżynier, przybywszy niespodziewanie. schwytał cię na uczynku, a ty go zabiłaś.