Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/145

 — Pan Labroue został zamordowany ręką, która rozlała petroleum i wyłamała kasę, ale ta ręka nie była moją ręką.
 — Masz dobry system obrony, jak widzę.
 — To nie jest system, lecz prawda.
 — Uprzedziłam pana, że mi wierzyć nie będziesz.
 — Czyżeś ale powiedziała pana Labroux, wskutek wynikłego z nim nieporozumienia, że usunięcie cię z pełnienia obowiązków nie przyniesie mu szczęścia?
 — Tak... powiedziałam.
 — I powtórzyłaś toż samo zdanie chłopcu, Danielowi.
 — Powtórzyłam.
 — Byłaś obecną w gabinecie inżyniera w — dniu jego odjazdu do Saint-Gervais. podczas gdy kasyer Ricoux składał mu pieniądze, następnie w kasie zamknięte?
 — Znajdowałam się tam podówczas.
 — I wszystko słyszałaś?
 — Tak dobrze, że cyfra wymieniona przez pana Ricoum została w mojej pamięci.
 — Jakaż była ta cyfra?
 — Sto dziewięćdziesiąt tysięcy paręset franków.
 — Posiadasz pamięć zadziwiającą! — rzekł sędzia z ironią. — Widać, iż cyfra wygłoszona masiała cię bardzo zainteresować. Zbrodniczy zamiar tworzył się już wtedy w twej głowie.
 — Czyż nie zapamiętać czegoś bez występnej myśli?
 — Fakt twojej ucieczki, czyż to nie jeden z najbardziej przekonywających dowodów twej winy?
 — Słabości, powiedz pan raczej. Ulękłam się gróźb nikczemnie przeciw mnie skierowanych... ulękłam gwałtowności, jaką mi czyniono...
 — Przez kogo?
 — Przed prawdziwego i jedynego sprawcę zbrodni.
 — Znasz go więc? — zapytał sędzia.
 — Znam.