Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/161

 — Majątek, niekoniecznie...
 — Do licha!
 — Nie uskarżam się jednak na swe obecne położenie. Zrobiłem wynalazek w mechanice, który pozwolił mi odłożyć na bok kilka tysięcy franków.
 — Do kroć piorunów! wynalazek!... to odrazu zbogaca człowieka, jeżeli nie klapnie, jak się to często zdarza. Ty jednak miałeś głowę do tego, uczyłeś się w szkole de Chalons, a następnie w zakładach sztuk i rzemiosł. Posiadałeś wielką zdolność do rysunku...
 — Tak, w samej rzeczy, wiele pracowałem. Alty co przez ten czas robiłeś? powiedz mi — rzekł Jakób, zmieniając przedmiot rozmowy dla pozyskania jeszcze niektórych objaśnień.
 — Co robiłem? do czarta! wciąż jedno.
 — Czem się więc zajmowałeś?
 Owidyusz spojrzał na Jakóba ze zdziwieniem.
 — Jak to czem, pytasz mnie? — zawołał. — Czyś stracił busolę, wujaszku? Wszakże wiesz dobrze, że jestem mechanikiem z powołania.
 Były nadzorca przygryzł sobie wargi.
 — To prawda — rzekł — zapomniałem, wybacz, całkiem mi to wyszło z pamięci. W chwili, gdym pytał cię o to, o czem innem myślałem.
 — Nie dziwię się temu. Człek bywa nieraz roztargnionym.
 — Dokąd jedziesz teraz? — pytał dalej Jakób.
 — Do New-Jorku, pracować w swojem rzemiośle.
 — Spodziewasz się tam znaleźć łatwo robotę?
 — Szukać jej nie potrzebuję. Mam ją tu, na deskach okrętu, wraz z sobą.

KONIEC TOMU I-go.