Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/166

 Gdy mu się mówi o czemś z jego przeszłości, ma minę jakby oszołomionego. To dziwne, bardzo dziwne!
 Z wyrazu twarzy swego towarzysza Jakób odgadł, że popełnił nowi a ważną nieroztropność. Spieszył więc zawiązać rozmowę, ażeby przerwać rozmyślania Owidyusza.
 — Zatem — rzekł — jedziesz do New-Jorku, pracować u inżyniera Jana Mortimera?
 — Zamówił mnie na lat trzy do robót, jako mechanika. Amerykanie nie warci Francuzów — ciągnął dalej paryżanin — mimo to, Jan Mortimer wynalazca, jak ty kuzynie, skombinował maszynę do giloszowania nowego systemu, jaka w niwecz obróci wszystkie dotąd znane.
 — Maszynę do giloszowania? — powtórzył Jakób z najwyższym niepokojem.
 — Tak, — powinieneś znać to na wskroś, ty, który lat tyle przy tem pracowałeś.
 — W rzeczy samej, znam ja to dobrze...
 — I ja zarówno, a ponieważ składałem wiele podobnych maszyn, inżynier Mortimer zgodził mnie z pensyą pięciuset franków miesięcznie.
 Były nadzorca zadumał głęboko.
 — Jakiż to rodzaj maszyny do giloszowania, ów Amerykanin wynalazł — zapytał po chwili.
 — Nic, nie wynalazł, udoskonalił jedynie.
 — Radbym poznać urojone przezeń udoskonalenia. Czy wynalazł sposób giloszowania srebrnych okrągło-wypukłych powierzchni?
 — Ha! ha! widocznie tyś zwaryował kuzynie! — zawołał Owidyusz, wybuchając śmiechem.
 — Zwaryował, dlaczego?
 — Maszyna do giloszowania okrągło-wypukłych powierzchni, wygiętych brzegów, posplatanych ozdób, ależ wiesz dobrze jako mechanik, że to jest niepodobnem.
 — Rzecz trudna w istocie, ale nie nieprawdopodobna — odrzekł Garaud.