Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/17

 Joanna by pozbyć się napastnika, którego obawiać się poczynała:
 — Później... później... zobaczym, — szepnęła z cicha.
 — Na seryo to mówisz?
 — Tak...
 Oblicze Jakóba rozjaśniło się w oka mgnieniu; znikł z niego wyraz dzikości.
 — Ach! — wyrzekł, odetchnąwszy głęboko — otóż dobre słowo, potrzebowałem go bardzo... Ono mnie orzeźwi, wróci mi odwagę i siłę. — Dziękuję!
 Młoda kobieta zastukała. — Drzwi się otwarły.
 Wdowa weszła w dziedzieniec wraz z dzieckiem, Jakób za nią.
 Jakaś kobieta wyszedłszy ze stancyjki znajdującej się przy bramie wyrzekła:
 — A! otóż powracasz nareszcie pani Portier, biegnę do warsztatu, aby nie postrzeżono mej nieobecności przy robocie.
 — Idź, idź dobra Wiktoryo, dziękuję ci za twą uczynność.
 — Nie ma za co, pani Portier, odparła robotnica, biegnąc w stronę fabryki.
 Jakób Garaud ucałował Jurasia.
 Joanna otworzywszy drzwi drugiej stancyjki, umieściła tam na półkach wysoko przy ścianie naczynie z petroleum mówiąc:
 — Tak, tutaj dobrze; mój malec nie wywróci już blaszanki swawoląc.
 — Strzeż się pani ognia, pamiętaj! — rzekł Jakób.
 — O! bądź pan spokojny.
 — Budynki te są lekko stawiane, wszędzie drewniane przegrodzenia. Jedna iskra wystarczyłaby by to spłonęło jak garść słomy.
 — Nie obawiaj się pan, panie Garaud, — odpowiedziała, zamykając drzwi stancyjki.
 Jakób podał jej rękę, a gdy zawahała się by ująć takową.