Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/172

 — Ależ to cudowne, uniwersalne lekarstwo! — zawołał doktór, śmiejąc się z niedowierzaniem.
 — Nie żartuj pan — odparł Kanadyjczyk poważnie; — mówię prawdę, o której możesz się pan przekonać.
 — Jakim sposobom?
 — Dokonawszy próby.
 — Chcąc zrobić próbę, trzeba mieć płyn. Udzielisz mi go pan choć w małej cząsteczce?
 — Niepodobna! Mam tyle zaledwie, ile dla mnie samego wystarczy.
 — Radbym jednak zanalizować ów dziwny medykament. Gdzie mógłbym go dostać, powiedz mi proszę.
 — Jedziesz pan do New-Jorku? — zapytał Indyanin.
 — Tak.
 — A zatem pisz pan co ci podyktuję.
 Młody lekarz wyjął z kieszeni notatnik, ołówek i był gotowym do pisania.
 Owidyusz przysłuchiwał się chciwie.
 — New-Jork. Chuchillino. Nr. 24, dyktował Kanadyjczyk.
 — Co to jest Chuchillino?
 — Współziomek mój, który opuścił Kanadę aby handlować w New-Jorku. Sprowadził on z naszych gór ów słynny „Likier prawdy“ i sprzedaje go na wagę złota. Każę zapłacić panu piętnaście dolarów za flakon takiej jak ten objętości, uprzedzam.
 — Ależ to niesłychanie drogo, kupię go jednak, pragnę bowiem posiadać ów płyn.
 Owidyusz zapisywał w pugilaresie adres podany.
 — I ja kupię go również — rzekł. — Dałbym sześćdziesiąt pięć franków najchętniej abym mógł szanownemu kuzynowi mojemu udzielić łyżeczkę tego eliksiru, a tym sposobem rozwiązać mu język i wiedzieć to co ukrywa przedemną.