Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/176

Janowi Mortimer, „wprowadzonym“ jak my to nazywamy amerykanie?
 — Niebardziej upragnionego, przyznaję. Uniknąłbym bowiem owej kłopotliwej prezentacyi według reguł.
 — Pojmuję. Upewniam pana, że ów Jan Mortimer gorąco kocha francuzów.
 — Jestżeś pani pewną?
 — Najzupełniej — i jeśli pan zechcesz, ofiaruję się być pańską przewodniczką.
 — Przyjmuję, z gorącą wdzięcznością przyjmuję! — wołał Garaud.
 — Znasz go więc pani?
 — Doskonale, i kocham go z całego serca. Jest to mój ojciec, panie.
 Ostatnie te słowa, jak to odgadują czytelnicy, wywarły przygotowane wrażenie. Mniemany Paweł Harmant okazał zdumienie jak najdoskonalszy komediant.
 — On... ojcem pani?! — zawołał. — Ach, jakaż niespodzianka! któżby mógł przewidzieć? gdybym był o tem wiedział!...
 — Byłbyś pan mówił inaczej może o moim ojcu... — zawołała, śmiejąc się, Noemi.
 — O nie, bynajmniej, ponieważ moje słowa wyrażały w zupełności powzięte przekonanie.
 — A więc z upewnieniem o pańskiej żywej sympatyi dla mojego ojca, przedstawię mu ciebie.
 — Będę najszczęśliwszym z ludzi, błogosławiąc los, jaki sprowadził to nieprzewidziane zbliżenie — mówił z udanem przejęciem się Garaud.
 — Proszę o wymienienie nazwiska.
 — Paweł Harmaut.
 — Pójdź pan zemną.
 Tu Noemi, wstawszy od fortepianu, zbliżyła się z idącym po za sobą Jakóbem ku Janowi Mortimer, zagłębionemu, w rozmowie z amerykanami.
 — Wybaczcie, panowie, że przerywam pogadankę — wyrzekła — lecz pragnę ci, mój ojcze, przedstawić kogoś...