Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/213

 — Przypominam sobie to tylko. żem pracował przy tym stole tam, obok ciebie — rzekł Garaud, siadając na brzegu łóżka.
 — Dobrze pamiętasz, tak było... — odparł Owidyusz z półuśmiechem; — lecz siedząc tam, nagle powstałeś z osłupiałym wzrokiem, gestykulując jak szalony, prawiąc dziwne jakieś historye, klnąc mnie ze wściekłością w spojrzeniu, z pianą na ustach, z siniała twarzą: myślałem, doprawdy, żeś zmysły utracił.
 Jakób skoczył na środek pokoju.
 — Co to znaczy? ja... ja opowiadałem jakieś historye? — zawołał, drżąc cały.
 — Tak, miałeś uderzenie na mózg — odparł spokojnie Owidyusz; — pracujesz zbyt wiele, nużysz, męczysz swój umysł i kiedykolwiekbądź zabić cię to może. Podobne ataki są nader niebezpieczne, szczęściem, że teraz zdrowym cię widzę.
 Jakób przechadzać się zaczął w ponurem zamyśleniu.
 — Czuję się bardzo osłabionym — rzekł — ręce i nogi mam jakby pogruchotane.
 — Ha! nic dziwnego, na tyle gestów i wściekłych ruchów — odpowiedział Owidyusz — ręce, nogi i język biegały ci jak śmigi u wiatraka, poczem nagle upadłeś i zaniosłem cię na łóżko.
 — Dlaczego nie przyzwałeś doktora? — pytał mniemany Harmant.
 Owidyusz zawahał się z odpowiedzią.
 — Dlaczego? — powtórzył.
 — Tak, pytanie dlaczego? — Przezorność nie pozwalała mi tego uczynić.
 — Nie rozumiem, mów jaśniej! — wołał z niepokojem były nadzorca fabryki.
 — Mówiłeś, krzyczałeś, opowiadałeś straszne jakieś rzeczy; niepodobna mi było dozwolić, ażeby obcy człowiek to słyszał.

---