Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/242

 — Ależ Marya ma słuszność — rzekł były nadzorca — dla czegóż nie mógłbym otworzyć fabryki w pobliżu Paryża, a tem samem dozwolić korzystać rodzinnemu krajowi z mych wynalazków i majątku mego zarazem? Jestem w sile wieku, mogę pracować wiele, i chcę pracować dla mojej córki, która jest dla mnie najwyższą radością, jedyną pociechą na ziemi!
 — Słowa twe mogą być dla niej przyjemnemi, ale nie dla mnie — odparł opryskliwie Owidyusz.
 — Powtarzam, Marya ma słuszność zupełną — mówił Garaud — nie zważając na wyrazy swego towarzysza. Dosyć zrobiłem dla Ameryki, niech kraj rodzinny korzysta teraz z mych prac i poszukiwań. Jadę do Francyi! Dawidson stręczy mi korzystnego nabywcę na moją fabrykę; przystąpię z nim do układów, oddam za ofiarowaną mi cenę, i przygotuję się do wyjazdu.
 — Chciałbym z tobą pomówić kuzynie — zagadnął nagle Soliveau — wejdźmy do twego gabinetu.
 — Odłóżmy handlowe interesu na dzień jutrzejszy, proszę — rzekł Jakób.
 — Nie o handlowe interesa tu chodzi bynajmniej.
 — O cóż więc?
 — O rodzinne, domowe sprawy.
 — Mów zatem.
 — Lecz nie tu.
 — Dla czego?
 — Ponieważ nie chcę ażeby to, co ci mam powiedzieć było usłyszane przez kogobądź z obcych — odparł Soliveau, przyciszonym głosem. — Do tego pokoju służący wchodzą niespodziewanie, a oni mają słuch ostry...
 Paweł Harmant spojrzał na mniemanego kuzyna podejrzliwym wzrokiem.
 — Cóż tak ważnego masz mi do powiedzenia? — zapytał.
 — Dowiesz się, lecz raz jeszcze proszę wejdźmy do gabinetu, nie będę cię tam długo zatrzymywał...
 Weszli obadwa do całkiem oddzielnego pokoju.