Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/243

 — Oto jesteśmy sami, mów — rzekł Garaud.
 — Zamknij drzwi na klucz.
 — Już, słucham teraz.
 — Zatem — począł Owidyusz, rozkładając się wygodnie na miękkiem, poręczowem krześle — zatem postanawiasz nieodmiennie opuścić Amerykę?
 — Tak, nieodmiennie.
 — Dobrze! — cóż ze mną zamyślasz zrobić natenczas?
 — Pojedziesz wraz z nami.
 — Nigdy! za nic w świecie.
 — Dlaczego?
 — Ponieważ nie mam ochoty wracać do kraju, w którym mógłbym się zetknąć z sprawiedliwością i sądem.
 — Masz zapewne na myśli wyrok wydany niegdyś przeciw sobie? — rzekł Garaud; — nie obawiaj się, rzecz ta oddawna poszła w zapomnienie.
 — Wiem o tem, lecz wolę pozostać w Ameryce.
 — Ha, skoro życzysz, niech i tak będzie, położę za warunek mojemu nabywcy, ażeby cię zatrzymał przy tej samej pensyi. Zgadzasz się na to?
 — Nie! — odparł Soliveau, zapalając cygaro.
 — Czegóż więc żądasz?
 — Chcę nabyć twoją fabrykę.
 — Do pioruna! — zawołał Garaud głośnym parsknąwszy śmiechem — sądziłem żeś jest bez grosza, widząc cię codziennie prawie odwołującym się o pomoc do mej kasy na zapłacenie długów i nagle pojawiasz mi się jako milioner! Winszuję, winszuję kuzynie!
 — Nie mam ani grosza w kieszeni, przysięgam — odparł Soliveau — wczoraj przegrałem dane mi przez ciebie ostatnie dwieście dolarów, a jednak zostanę właścicielem twojej fabryki.
 — Wytłomacz mi tę zagadkę.