Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/258

 — Nawet i ów młody człowiek, dla którego chowałeś głęboką życzliwość i tyle chwaliłeś przedemną jego zacne przymioty charakteru?
 — Ach! Jerzy Barier, mój ukochany towarzysz z kolegium Henryka IV-go?
 — Byłeś u niego?
 — Nie!
 — A dla czego?
 — Niewiem gdzie mieszka, niespotkaliśmy się z sobą od lat sześciu.
 — Być może mieszka w Paryżu?
 — Niewiem tego.
 — Jakiż on obrał sobie zawód?
 — Kończył kurs prawa, chciał zostać adwokatem.
 — Jeśli jest adwokatem, łatwo byłoby go odnaleść.
 — Bezwątpienia, lecz na co się to przyda? Przyjmie mnie jak drudzy. Skoro się udam do niego, zyskam jedynie rozczarowanie i nową boleść dla siebie.
 — Kto wie? — odrzekło, zamyślając się dziewczę — kto wie — powtórzyła po chwili — czy jego serce nie pozostało dla ciebie takiem, jak było niegdyś? Przeczucie moje ma mówi, że masz w nim prawdziwego przyjaciela. Jeśli mnie kochasz Lucyanie, staraj się go odnaleźć i pójdź do niego.
 — Żądasz tego koniecznie?
 — Proszę cię o to.
 — A więc ukochana, spełnię twą wolę.
 — Jak rychło zobaczysz się z nim?
 — Dziś jeszcze.
 — I nie dasz się owładnąć zwątpieniu, nie stracisz odwagi?
 — Nie.
 — Przyrzekasz mi to?
 — Przysięgam!
 — Och! — otóż obietnica, która mi ciężar zdejmuje z serca — zawołała Łucya rozradowana; — przytłaczał mnie