Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/264

 — Nie ukrywam bynajmniej, nie pokazuję tylko, ot! wszystko. Jest to jedna z pierwszych prób moich w malarstwie, a ztąd w niektórych punktach niedokładną być może; właśnie chcę to wszystko poprawić, wyrównać, poczem niech oglądają. Ale — dodał po chwili — będę cię prosił o wyświadczenie mi małej przysługi.
 — Rozkazuj proszę.
 — Przechowywasz o ile mi wiadomo, ze czcią religijną, jako drogie wspomnienie lat dziecięcych, małego tekturowego konika?
 — Tak, jest to pamiątka po mej ukochanej matce, obdarzyła mnie tą zabawką gdy byłem maleńkim — mówił Jerzy — chowam go zatem jak drogą relikwię. Stoi tam na kolumnie, pokryty krepą żałobną.
 — Prosiłbym cię, abyś mi użyczył na czas krótki tej drogiej pamiątki.
 — Potrzebujesz jej?
 — Tak.
 — Do czego?
 — Do mego obrazu.
 Młody adwokat stanął zdumiony.
 — Cóż może przedstawiać ów obraz? — zapytał po chudli.
 — Wzruszającą i dramatyczną scenę. Żandarmi przychodzą wyzwać młodą kobietę z domu, do którego się schroniła, oskarżona o zbrodnię. Grupa ułożona jest porywająco, otoczenie z licznych osób złożone. Na głównym planie znajduje się przyaresztowana kobieta, mer, żandarmi i strażnicy wiejscy; umieściłem zarówno na tem płótnie twą matkę, twego wuja i ciebie nakoniec, drogi mój Jerzy — opowiadał artysta.
 — Mnie? — zapytał ze zdziwieniem syn Joanny Fortier.
 — Tak, ciebie, który wyrokiem zdajesz się błagać sprawiedliwości o łaskę dla nieszczęśliwej.
 — To się rzeczywiście zdarzyło? miało to miejsce?
 — Tak.