Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/265

 — I ja tam byłem
 — Byłeś.
 Mówiąc to wszystko, Edmund Castel miał wzrok utkwiony w młodego adwokata, śledząc na jego twarzy Rażenie, wywołane temi słowy.
 Jerzy słuchał wszystkiego ze zdumieniem, lecz obojętnie: nie drgnął żaden muskuł w jego twarzy.
 — To dziwne! — wyrzekł — utrzymują powszechnie, że wrażenia, otrzymane w latach dziecięcych, niezatartemi pozostają. Ze mną wszelako inaczej się stało. Nic nie pamiętam z tego, co opowiadasz, nic... wszystko zniknęło. Ileż lat mogłem mieć natenczas? — zapytał po chwili.
 — Pół czwarta roku.
 — A więc dwadzieścia jeden lat upłynęło od owej chwili.
 — Nic sobie nie przypominam z owego dziecięcego wieku.
 — Sięgnij myślą wstecz, głęboko...
 — Nadaremnie! panuje noc, ciemność, najzupełniejsza ciemność!
 — Posłuchaj więc — zaczął Edmund Castel. W ogrodzie, gdzie odbywała się ta scena, stałeś przy swojej matce, trzymając w ręku konika, a ponieważ na obrazie pragnę zachować najściślejsze szczegóły tego zdarzenia, potrzebuję zatem pomienionej zabawki, by ją odszkicować z natury.
 — Przyniosę ci ją sam — rzekł Jerzy.
 — Wdzięcznym ci pozostanę.
 — Sądząc po tem, co mi opowiedziałeś przed chwilą — zaczął młody adwokat — portret mojej matki, wuja i twój znajdują się na tym obrazie?
 — Tak, i twój zarówno, mój Jerzy.
 — Czy masz zamiar sprzedania go po wykończeniu?
 — Dlaczego pytasz mnie o to?
 — Ponieważ, nie posiadając żadnej z prac twoich, kupiłbym chętnie ów obraz, mający dla mnie wartość wyższą nad dzieło sztuki, bo pamiątkową wartość.