Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/267

XXII.

 Jerzy, pochwyciwszy ręce Edmunda Castel, uścisnął je z uczuciem gorącej wdzięczności.
 — Ach, jakżeś dobrymi — wołał — jakiemiż słowy mam ci wyrazić moją serdeczną podziękę? Powiedz mi jednak — dodał po chwili — ta kobieta, o której wspomniałeś, przyaresztowana przez żandarmów u mego wuja na probostwie de Chévry, a zajmująca miejsce na pierwszym planie twego obrazu, w czem ona zawiniła?
 — Oskarżono ją o potrójną zbrodnię: kradzież, podpalenie i morderstwo — odrzekł artysta.
 — Och! nieszczęśliwa! oddano ją w ręce sprawiedliwości bezwątpienia?
 — Tak.
 — Jakiż wyrok na nią wydanym został.
 — Skazaną została na dożywotnie więzienie.
 — Musiała zatem w rzeczy samej być winną?
 — Zdaje się, skoro sędziowie zebrane dowody uznali za dostateczne do jej potępienia.
 — Czy znasz nazwisko tej nieszczęśliwej?
 — Wiedziałem je kiedyś, dziś zapomniałem, nie dziw, tyle lat od tego czasu upłynęło.
 W chwili, gdy Edmund to mówił, u drzwi zadźwięczał głos dzwonka.
 — Jeżeli to klijent przybywa do ciebie w jakiej sprawie — rzekł — wejdę do przyległego pokoju wypalić cygaro.
 — Zostań, dowiemy się kto przyszedł.
 Jednocześnie Magdalena oznajmiła przybycie jakiegoś nieznajomego.
 — Dał bilet swój wizytowy? — zapytał Jerzy.
 — Nie, panie, nie miał go przy sobie, powiedział tylko, że się nazywa Lucyan Labroue.