Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/268

 — Lucyan Labroue! — zawołał młody adwokat z radosnem zdziwieniem.
 — Labroue? — powtórzył malarz, kryjąc zmieszanie.
 — Tak, dawny szkolny kolega, przyjaciel, którego nie widziałem od lat sześciu: czy znasz go, opiekunie? — pytał Jerzy.
 — Nie... znanem mi jest tylko to nazwisko.
 — Pozwolisz mi więc przyjąć go w swej obecności?
 — Nietylko pozwolę, ale proszę o to.
 Służąca wyszła, a w chwilę później Lucyan ukazał się wre drzwiach gabinetu.
 Jerzy podbiegł ku niemu z otwartemi ramiony.
 — Lucyanie! drogi, kochany Lucyanie! — wołał i obaj młodzieńcy z jednako głębokiem wzruszeniem bratersko się uścisnęli.
 — Ach! jakżeś dobrze zrobił, żeś przyszedł, jakżem szczęśliwcu że cię widzę! — powtarzał z niekłamaną radością Darier.
 — I ja niemniej się cieszę — odparł Lucyan, składając następnie ukłon Edmundowi.
 — Mój opiekun i przyjaciel — rzekł Jerzy — pan Edmund Castel.
 — Znany rozgłośnie artysta-malarz, którego talent podziwiam i uwielbiam — odpowiedział Lucyan z powtórnym ukłonem.
 — Podbijasz mnie pan, uderzając w mą słabą, stronę — odrzekł malarz z uśmiechem.
 — Artyści lubią pochwały i ja nie jestem w tym razie wyjątkiem.
 — Zamieszkujesz w Paryżu? — pytał Jerzy swego niegdyś towarzysza.
 — Tak, od dwóch lat.
 — Miałeś nieprzeparte powołanie do mechaniki, stoisz więc zapewne na czele jakiego zakładu?
 — Niestety, nie.