Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/269

 — Dlaczego? z twojemi zdolnościami, z twoją inteligencyą?
 — Zalety, jakie mi przyznajesz, nie posłużyły ku czemukolwiekbądź. Wegetuję z dnia nadzień. Zmuszony jestem dla utrzymania życia kopiować modele maszyn i plany.
 — Czy podobna?
 — Tak jest, na nieszczęście! a jednak nie brak mi odwagi i chęci do pracy.
 — Czemużeś się nie starał gdzie o pomieszczenie?
 — Ilekroć razy! wszystko nadaremnie; zrozpaczony niepowodzeniem, postanowiłem udać się do ciebie.
 — Należało ci to oddawna uczynić. Chłopiec tak jak ty uzdolniony, winien rozwinąć skrzydła do lotu, a nie pełzać jak żółw z dnia na dzień. Przypominam sobie, że miałeś ciotkę...
 — Tak, siostrę mojego ojca, zacną, świętą kobietę; zmarła wkrótce po ostatniem widzeniu się naszem.
 — Nic po niej nie odziedziczyłeś?
 — Kilka tysięcy frantów zaledwie, które posłużyły mi do ukończenia studyów.
 — A, mój kochany — rzekł Jerzy — żałuję, że tak późno zgłaszasz się do mnie. Zajmę się natychmiast twym losem, a zajmę, bądź pewien, na seryo.
 — Masz-że coś dla mnie na widoku?
 — Tak.
 — Cóż takiego?
 — Jak uważałbyś — mówił młody adwokat — posadę dyrektora w wielkiej fabryce budowy maszyn i mechaniki zastosowanej do kolei żelaznych?
 — Ależ to przechodzi moje nadzieje!
 — Zatem będę się starał o to miejsce dla ciebie.
 — We Francyi?
 — Tak, w pobliżu Paryża. Siadaj — dodał, wskazując krzesło — opowiem ci rzecz całą.
 — Inżynier-mechanik francuz, zbogacony w New-Jorku, wrócił do rodzinnego kraju z zamiarem otworzenia w nim war-