Strona:PL X de Montépin Podpalaczka.djvu/276

 — Czyliżby jakie nieszczęście spotkać go miało — zapytywała siebie ze drżenie®, przerywając robotę.
 Z uderzeniem w, pół do dwunastej, dzwonek zadźwięczał przy bramie, a jednocześnie stąpanie dało się słyszeć na wschodach. Kroki te zbliżały się szybko w stronę piętra przez nią zamieszkiwanego.
 Podbiegła ku drzwiom.
 — Czy to pan, panie Labroue? — zapytała zcicha.
 Głos jej drżał, zaledwie z piersi dobyć go zdołała.
 — Ja! droga Łucyo — odpowiedział.
 Obawa dziewczęcia zniknęła.
 — Ach! jakże byłam niespokojną, ileż się obawiałam...
 — Zkąd, czego?
 — Nigdy nie powracałeś tak późno, wyobrażałam sobie że spotkał cię jakiś straszny wypadek.
 — Uspokój się droga, źle ci się zdawało, otóż przeciwnie, przynoszę pomyślniejszą wiadomość. Pozwolisz mi wejść do siebie, abym ci wszystko to opowiedział?
 — Wejdź, będę słuchała cię, szyjąc.
 — Pracujesz tak późno w noc — rzekł Lucyan — prosiłem cię ażebyś tego nie czyniła..
 — Twoja w tem wina, musiałam się zająć czemśkolwiek, oczekując na ciebie. Lecz siadaj i opowiadaj. Widziałeś się z twoim dawnym kolegą panem Darier?
 — Widziałem, przyjął mnie jak prawdziwy przyjaciel.
 — I zatrzymał cię na obiedzie?
 — Tak, wprost wracam od niego.
 — Jakże... obiecał wynaleść jakie zajęcie?
 — Przyrzekł, i jestem pewien, że dotrzyma słowa.
 — Jak prędko ustąpić to będzie mogło?
 — W ciągu miesiąca otrzymam miejsce dyrektora robót w fabryce pewnego bogatego przemysłowca, otwierającego wielkie warsztaty mechaniczne w pobliżu Paryża, z którym Jerzy żyje w stosunkach ścisłej przyjaźni.
 Łucya klasnęła w ręce z radością.